« Romantizmin " Hissediyorum öyleyse varım" felsefesini benimsemeyen Flaubert, bir platonist olarak insan duygularının güvenilirliğinden şüphe etmiş, onların nispî anlamda gerçekliklerini görmüştür. Sanatçıya düşen görev, bu duyguları bilinçlendirmektir.»
Sayfa 148 - Akçağ Yayınları, Madam Bovary (Gustave Flaubert')Kitabı okudu
" Peyami Safa'nın 'Matmazel Noraliya'nın Koltuğu' adlı eseri, felsefî bir romandır.
Peyami Safa, bu eserinde " Düşünüyorum, öyleyse varım" hükmünün ifade ettiği materyalist bir dünya görüşünü reddetmekte, " Düşünüyorum ve hissediyorum öyleyse sadece nispî bir anlamda varım" hükmünün ifade ettiği klâsik bir dünya görüşünü savunmaktadır."
Sayfa 94 - Akçağ Yayınları, Matmazel Noraliya'nın KoltuğuKitabı okudu
Felsefe tarihi felsefenin yalnızca akla hitap etmesi gerektiğini iddia eder ancak günümüz insanı aynı görüşte değildir .Ne o insan anlayışı Descartes'in " Düşünüyorum öyleyse varım! " öğretisini yetersiz ve eksik bulmaktadır. Onun yerine ; "Aklım var , düşünüyorum ama ya kalbim ? Kalbimi unutamazsınız " diyor ve "Düşünüyorum ve hissediyorum , öyleyse varım ! " görüşünü daha çok anlamlı buluyor. Düşünüyorum öyleyse varım algısı , insan vücudunu sadece bir kadavra olarak görmek gibidir
Sayfa 7 - Yediveren Yayınları
Descartes'in şu cümlesi oldukça meşhurdur: "Düşünüyorum, o halde varım". Bu, Descartes'in şüphesidir. Descartes, önce her şeyden şüphe etmiş, sonra böyle demiştir. Fakat şüphe etmekte olduğum hususunda şüphe edemem. Öyleyse ben varım ki şüphe ediyorum, şu halde ben varım. Sonra da "düşünüyorum, o halde varım." cümlesiyle tanındı, ünlendi ve bütün öğreti veya doktrinini bu cümlesine dayalı olarak ispatlayıp geliştirdi.
İkinci söz Gide'in sözüdür: "Hissediyorum, o halde varım".
Üçüncü söz de Albert Camus'nun şu sözüdür: "Başkaldırıyorum, o halde varım". Bu daha doğrudur. Aslında "var" olmanın bu üç ölçütünden her biri doğrudur. O, düşünüyor; vardır ki düşünüyor. Duyumsayan, hisseden kimse vardır ki hissediyor. Başkaldıran kişi vardır ki başkaldırıyor, isyan ediyor. Fakat burada üç tane "imek" (var bulunmak) vardır. İnsana özgü olan en üstün var oluş, "başkaldırıyorum, o halde varım" dır.
Sayfa 22Kitabı okudu
