Dünya da aynıydı sanki. Burada da insanlar her zaman yararlı bir şeyler olmak istiyorlardı. Gece olunca on binlerce yıldır devam edegelen alışkanlıklarını sürdürerek ve neden öyle olduğunun sebebini bilmeden, bir şeylerin eksikliğini hissederek, gecenin sonlanıp sabah olunca durumun düzelmesi ümidiyle uyumak isterlerdi.
Gecenin varoluş sebebi sanki bizim evrenin bir parçası olduğumuzu öğretmek içindi. Karanlığın, tüm beyaz gürültüleri yutma yeteneği vardı. Ki öyle olunca, nihayetinde gündüz duyamadığımız sesleri duymaya hazırlanmış oluruz. İçimize kulak verince orada da hep seslerin var olduğunu yeni anladık. Neden o sese hiç dikkat etmedik diye kendimizi suçlayarak onu unutmayacağımıza dair ant içtik ama yeni güne başlayınca tüm seslerin önüne geçen gürültü yüzünden bu andımızı da unuttuk gitti.
Çünkü bizler hatırlayabildiklerimizden çok hatırlayamadığımız şeylerin cazibesine kolayca kapılan varlıklarız.
Müziği müzik yapan şey, seslerin yüksek olması değil ruhumuzla ne kadar benzer ritimlere sahip olduğudur.
Şu göğün ötesinin evren olduğunu biliyorum. Gökyüzünün sadece evrenin bir parçası olduğunu da biliyorum. Bu yüzden ben gökyüzüne bakarken aslında çoktan bakışlarım bir nevi şu sonsuz evrende dolaşıyor sayılır.