Livaneli ile Kardeşimin Hikâyesi kitabıyla tanıştım. Sonra Huzursuzluk kitabını okudum, şimdi de Serenad. Üçünde de aynı duygularla kapattım kitapları; öfke, sevgi, haksızlığa uğramışlık, umut ve aşk. Gözyaşları ile sonlandırdığım bu kitap, Maya gibi benim de hayatımı değiştirecek sanırım. Struma, Hitler, Mavi Alay, … Her birinden o kadar çok ders çıkarılabilir ki.
DİKKAT: SPOLİER İÇERİYOR OLABİLİR!
Beni gözyaşları içerisinde bırakan bu güzel kitabımıza gelecek olursak eğer, yıllar önce eşinden boşanmış 14 yaşında oğluyla yaşam mücadelesi verirken hayat karmaşasında kaybolmuş, İstanbul Üniversitesi’nde halkla ilişkiler görevlisi olan Maya’nın ABD’den gelen konuğunu karşılamasıyla hayatının alt üst olmasının hikâyesi.
Açıkçası kitabı elime aldığımda kalın olduğunu düşünmüştüm. Fakat bu düşünce, sayfaları soluksuz çevirirken tokat gibi çarptı yüzüme. Çok hızlı ilerledi, ilerledi, ilerledi. Ağladım, güldüm, şaşırdım, öfkelendim, kızdım fakat sonlara yaklaştıkça kopmak gelmedi içimden. Ağır ağır okudum son sayfaları. Son sayfaya gelince ise çok mutlu oldum. Max Nadia’sına kavuşmuştu artık.
Çok şey öğrendim Serenad’tan. Ama en çok merak ettiğim Nadia’nın kendisi için bestelenen Sernade für Nadia ‘sı. Bir kez de olsa dinlemek isterdim bu eseri.
Hoşça kal Maximilian, Nadia, Maya, Mari ve Ayşe
İlk inceleme yazım. Sürç-i lisan ettiysem affola. :)
