368 syf.
8/10 puan verdi
Öncelikle kitap “Hiç bir yere ait olamama” üzerine yazılmış güzel bir yeraltı örneği. Çiçek çocukları kıvamında başlıyor ve arkadaşlık bağları üzerinden öyle konulara değiniyor ki tadından yenmez.Hippi yaşam tarzını iliklerimize kadar hissediyoruz kitabı okurken. Bunun yanında bir yandan dönemin siyasi ve ahlak yapısına,kabullenişlere güzel bir eleştiri getirirken bir yandan da 46 no’lu dairede,öğrencilik yıllarımızı hatırlatıp güzel bir tebessüm konduracak yüzümüze :) Paragraflar arasında denk geldiğimiz “Türkiye ve Tarım” kelimelerini yanyana görünce de yaşadığımız günleri düşünüp küçük bir iç çekebiliriz.Akıcı,keyifli,dolu dolu bir kitap. 
Beyaz Zenciler
Ji bo bîranîna Apê Mûsa :((
“Kitaptan “
Kasaplar. Deresi’nde yatanların
anısına...
Musa Anter ve onun gibi binlerce faili meçhul cinayetlere öldürülen Kürt halkına…
Kurt kuzuyu yakalamış yiyecek. Ancak bir bahane
uydurmak lüzumuda hissetmiyor değil. Kuzuya demiş
ki, sen geçen yıl bana küfretmişsin, bunun cezası
ölümdür, seni yiyeceğim. Kuzu, beni yemek istediğini
biliyorum
KÜÇÜK ŞEYLERİN TANRISI ÜZERİNE
saydam dünyada metal duvarlara hapsolmuş benlikler
“Biz”, 
1984 eserini İngilizce okuma deneyimimle zehirlenen distopya algımı kırarak kendine hayran bıraktıran müthiş bir eser oldu. Bütün distopyaların öncüsü etiketinden etkilenmeden okusaydım da aynı hissiyatı yaratırdı bence. Zamyatin’in tek roman çalışması olmasının hayal kırıklığını kitabı bitirmeden hissetmeye başlamıştım maalesef.
