“Dilek tutman için yıldızların kayması mı gerekiyor.
Gönlüm gönlüne kaysa yetmez mi?” diyebilmektir aşk..
Herkes gibi olamayan, kalabalıklara uyamayan, çağa ayak uyduramayan, odalara , evlere, şehirlere sığamayan, olduğu yerde duramayan, gitmek istediği yere varamayan, gitmekten başka gidecek yeri olmayan insanlarız.
"Bir çiçeğin boynunu bükmesi bile ağlatır bizi , kalbi taşlaşmış bu çağın insanına elbette yeniliriz. "
Hissiz değiliz merhametsiz hiç değil Sadece bu çağa denk gelmenin neticesinde duygularımızı saklar olduk yeni bir insan tanımanın verdiği yükü taşıyacak takatimiz yok sanki tek bir hakkımız var da bir tek o mutluluğu bekliyormuşuz gibi gerisi yorucu gerisi üzücü gerisi fani
..
Kırıldığını hissettirmemiş olmanın verdiği yorgunluklarla çevriliyim. Çektiğim yokluk uzun, yarı yolda yorulmakla meşhurdur kalbim.
"Sen derdini kalbine çiçek diye takanların da Rabbisin, kalbimin orta yerine bir kanaviçe çiçeği misali kondur derdini.
Derdinle çiçeklendir kalbimi’..
Yorgunum dersin; sırtında taş mı taşıdın?derler. Mecal bulup taş, sadece sırtta taşınmaz! bile diyemezsin.
Yarınlar geç olmakla meşhurdur.
Her seven karşılığını alabilseydi sevgiden aşkın bir anlamı kalmazdı zaten
Kalbim bu asrın dengi değil ...
Ruhun ihtiyacı olan maneviyata aç kaldık, onu hep geride bıraktık. Oysa bedenimizden fazla ruhumuzu güzelleştirmek gerekirdi..