Aşk neydi?
Züleyha misali
Aşk dediğin helal olandır Ey Sevgili!
Efendimizin gönlünün rızkı hatice....
Alinin gülen yüzü fatıma
Ebul asımın cennetinin kapısı zeynep
Suheyb'in nimeti hifa
Züleyhanın ay yüzlü yusufu gibi....
Aşk dediğin sabretmektir ey can!!
Züleyha gibi aydınlığa hasret kalana kadar
Kays gibi Mecnun olana kadar,
Eyyüp gibi
Ona karşı hissettiklerim tam olarak neydi, şimdi bile bilmiyorum….
Ona olan düşkünlüğüm, yanında hissettiğim katıksız huzur, bu huzuru bozan tek şey onu kaybetme korkumdu- ve çevresindekilerden kıskanışım...
Sayfa 77
İyi ki doğdum ben (18.08.23)
Canım kendim,
21 yaşın sana çok şey kattı.Yeni hayaller, yeni umutlar eklendi hanene.
Seni her koşulda seviyorum canım kendim çünkü sen bana Rabb'imin emanetisin.Yıllar geçti,geçiyor iyi geçiyor kötü geçiyor ama zaman akıp gidiyor amaç anı yaşamak neydi senin hayat motton "Carpe diem" bu mottondan vazgeçme ela gözlü çiçeğim. Mutlu ol canım hep mutlu ol hayat karşına olumsuzluklar çıkartacak bu şaşmaz bir kural ama o olumsuzluklardan çiçekler açtırararak çık.Geri dönüp baktığında arkanda bir çiçek bahçesi bırak.İyi ki doğmuşum ,iyi ki Rabbim beni yaratmış. Hayatımdaki her şey işin şükürler olsun .
Yeni bir sayfa için bismlillahirrahmanirrahim.
22 yaş bana mutluluk,huzur,sağlık,başarı getir.
Hayat devam ediyor sen sadece inan.
Bir hayal kurduk
Paramparça olduk
Bir sevda uğrunda kaybolduk
Aşktan yine de vazgeçen olmadık
Düşsekte kalktık yorulmadık
Sevgiye dair ne varsa yaşadık
Uzatılan eli karşılıksız bırakmadık
Ama ilk fırsatta uçurumdan atıldık
Kime güveneceğiz şaşırdık
Aşk neydi ne ifade ederdi anlamadık
En sevdiğin yakınca canını tanıdık
Yine gecenin sessizliğinde tek kaldık
Biz yazdık biz okuduk biz yandık
Aşk yakarmış tadınca anladık
Bir bardak demli çayla efkar dağıttık
Denizin dalgalarının sesinde huzur aradık
Herkesten uzakta bir yerlerde…
(ÖNER AKÇA)
İnşirah neydi? Ferahlamak, huzur bulmak, sevinmek.
İşte böyle başlamıştı onların gezintileri. Altı sene kadar gezmişlerdi. Döndüklerinde yüzlerinde tuhaf bir huzur vardı. Elif'in ruhu rahatlamıştı sanki. Sonra hayatlarını İstanbul'da geçirmeye devam ettiler. Ama gün gelmiş her yer bembeyaz olmuştu. Kar taneleri yere düşlerken, başka biri göğe yükselmişti.Fırat kocaman bir boşlukla uyanmıştı. Elif yoktu. Uçuşan bir kar tanesi olmuştu Elif. Uykuda meleklere teslim etmişti kendini.kalbimde ki acının tarifi yoktu. Ali, Melek ve o sıralar on altı yaşında olan Çetin'in yüzünü unutamam. Ama Fırat... O başkaydı. Bir erkeğin böylesine ağladığını hiç görmemiştim. İşin daha da acıyanı neydi, biliyor musunuz? Annem ve babam sağdı. Seksenli yaşlarının ağırlığıyla Elif'in toprağı başındaydılar. Onlara sadece on dokuz yıl evlat olabilmiş yavrularının... Kalp ağrısı her yerdeydi. Ama en çok da Fırat'ın yüreğindeydi. Dayanamadı Fırat buna. Tam on bir ay sonra kavuştu Elif'ine. Yüzünde derin ve sakin bir tebessüm ile... Biz o zamanlar bir kez daha anlamıştık Fırat'ın sevdasını ve dinmeyen kalp ağrısını...
"Sabah kalkar kalkmaz kendinize şu soruları sorun: Tutkularımdan kurtulmak için ne yapmam gerekli?
Huzur için ne yapmalıyım? Ben neyim? Sadece bir bedenden, gayrimenkul sahibinden ya da bir ünden mi ibaretim? Hayır, bunların hiçbiri değilim.
Ne o zaman? Ben aklı başında bir insanım.
Peki o zaman benden ne isteniyor? Eylemlerin üzerine düşün. Huzurdan nasıl uzaklaştım?
Düşmanca, çekingen ya da umursamaz mı davrandım?
Tüm bunlarda eksik yaptığım neydi?
Epiktetos, Makaleler, 4.6.34-35
Sayfa 31Kitabı okudu
