Birçok kez yıkılmış olabilirdim ama birçok kez de ayağa kalkabilmiştim. Sevmenin ağırlığı ruhumu zedelemişken olduğum kişiye tutunmaktan başka çarem yoktu. Kendimden başka kimsem yoktu.
Belki de tıpkı küçükken gözlerimi kapattığımda görünmez olduğumu sandığım gibi o da gözlerini kapatırsa her şeyin biteceğini düşünmüştüm. İnsan mucizelere yalnızca çocukken inanabiliyordu.
Zamanın kendisi ile köprüde karşı karşıya gelirseniz sudan ilk çıkanın hayatta kaldığını öğrendim. Bu yüzden köprüden geçmeyi değil, Okyanusu aşmayı hedeflemeliydi insan.
Ben boğuldum.