"Hayatımın en mutlu ânıymış, bilmiyordum. Bilseydim, bu mutluluğu koruyabilir her şey de bambaşka gelişebilir miydi? Evet, bunun hayatımın en mutlu ânı olduğunu anlayabilseydim, asla kaçırmazdım o mutluluğu."
Her ne kadar çok fazla da olsalar ağaçlar insana yarenlik edemez. Ben olsam insanlara bakmayı tercih ederim. Ama onlar hallerinden memnunlar, belki de buna alışmışlardır. İrlandalıların dediği gibi insan vücudu her şeye alışır asılmaya bile.
Sanırım okuduğum en saçma ve zaman kaybı bir kitap oldu. Sonuna geldiğimde ne oldu şimdi yani dedim. Son da denilir mi bilemiyorum! Okumak isteyen varsa şimdiden söylemek istiyorum bence boşuna alıpta okumayın. Çok boş uzatmalara girilmiş ve asla gerilim yok. Sadece sonlara doğru bir şey oluyor ama sonu da karmaşık bitirmiş diyelim.