Nerede bulunursa bulunsun, bilhassa fıkıh ve ictihadda seçkin olan tabiîleri arar bulurdu. Basra, Kûfe ve Irak bölgesinin ileri gelen üstadlarının hadis ve fıkıh meclislerine iştirak ederdi.
Onun, yüz kadar tabiîn alimiyle görüşüp hadis dinlediği rivayet edilir.
Ata b. Ebi Rebah, İkrime, Nâfi ve Katâ'de bunlardandır.
Bu hususta kendisi de şöyle der: "Hz. Ömer'in fıkhını; Hz. Ali'nin, Abdullah İbni Mes'ud'un ve İbni Abbas' in fıkhını, onların ashâbından al- dim." (M. Ebu Zehra, s.44). Zaten İmam'ı Azam'ın ictihadlarında da bu silsilenin tesiri görülür
Sayfa 42Kitabı okudu
46- Abdullah b. Mes'ud (r.a)'dan rivâyete göre, Rasûlullah (s.a.v.) şöyle buyurdu: "Uyulacak iki şey vardır; Allah'ın Kitabı' ve Benim yolum En güzel söz; Allah'ın sözü, yolların en güzeli; Muhammed (s.a.v.)'in yolu ve yaşantısıdır.
Dikkat edin! Sizi uyarıp sakındırıyorum. Dinden olmayıp, sonradan dine
Sayfa 16 - 1.ciltKitabı okudu
Kime Dört Şey Verilmişse, Dört Şey Daha Verilmiştir
İbni Mes'ud Radiyallahü Anh rivayet ediyor.
Resulullah Sallallahü Aleyhi Vesellem:
“Kime dört şey verilmişse, ona dört şey daha verilmiş demektir!” buyurdu.
Sonra da bu sözünü Kur'an-ı Kerim’den ayetlerle açıkladı. Şöyle buyurdu.
1- "Kime Allah’ü Teâlâ'yı zikretme nasip edilmişse, Allah’ü Teâlâ da onu anar. Çünkü Allah’ü Teâlâ Kur'an-ı Kerim'de, 'Beni zikredin ki, Ben de sizi rahmetimle anayım.” (Bakara: 152) buyuruyor.
2- "Kime dua yapmak nasip edilmişse, kendisine cevap verilecektir. Çünkü Allah’ü Teâlâ Kur'an-ı Kerim'de, 'Bana dua edin, size cevap vereyim." (Mü'min: 60) buyuruyor.
3- "Kime verilen nimetlere şükretme nasib edilmişse, fazlası verilecek demektir. Allah’ü Teâlâ Kur'an-ı Kerim'de, 'Şükrederseniz daha çok veririm." (İbrahim: 7) buyuruyor.
4- "Kime istiğfar etmek nasib edilmişse, o bağışlanacak demektir. Çünkü Allah’ü Teâlâ Kur'an-ı Kerim'de, 'Rabbinizden af dileyin, çünkü O çok bağışlayıcıdır." (Nuh: 10) buyuruyor.
(İmam-ı Taberâni, Mu’cemu’s-Sağir)
İbni Mes'ud (r.a.) buyurdu:
"İnsanlar üzerine öyle bir zaman gelecek ki, kalblerin tatlısı, acı olacaktır. Ne âlim ilminden ve ne de talebesi, ta- lebinden istifade edecektir. O zamandaki âlimlerin kalbleri çorak ve tuzlu bir araziye benzer, üzerine yağmur yağar, fakat yağmurun lezzeti arazide belirmez. Alimlerin kalbleri dünyaya kaydığı ve dünyayı ahirete tercih ettiği zaman böyle kötü bir durum hâsıl olur. İşte o zaman Allah, bu âlimlerin kalblerinden hikmet pınarlarını alır, kalblerinde yanan hidayet meşalelerini söndürür. O zamanın âlimlerine rastladığınızda kendilerini dilleriyle Allahdan korkar görürsünüz. Halbuki amellerindeki eksiklik açıkça görülür. İşte o zaman, diller alabildiğine zengin, kalbler ise o nisbette fakirdir. Kendinden başka ilah bulunmayan Allah'a yemin ederim ki; bu korkunç manzaranın biricik sebebi; öğreticilerin, öğrettiklerini sadece Allah'ın rızasını tahsil için yapmamaları, öğrenicilerin de öğrendiklerini Allah için öğrenmemeleridir."
Tevrat ve İncilde şöyle buyrulmuştur: "Bildiğinizle amel etmedikçe bilmediklerinizi aramayın".
