bugün seni andım hace. seni andım da, nasıl diyeyim, içlendim, hüzne yakın tebessüm ettim, sonra içime çekildim ve sustum. bir çiçekte kaldı gözlerim.
oysa "sevmek" ile "yenilmek" aynı cümlede kullanılmaz ve sevgiyi nehir bilen, ummana ulaşmadan geriye dönemezdi.
sana o kadar ürkeğim ki geçtiğin yollardan geçerken başımı öne eğiyorum.
kalp kırmayı, gönül yıkmayı umursamıyor ve sonra kalkıp imandan bahsediyor insanlar. imanlı olmak, kalp kırmamaktır.
Rabbim heybeme ne koyuyor bilmiyorum,
Rabbim yolumdaki hangi taşı kaldırıyor da ben yolu düz sanıyorum.
Farkındayız veya değiliz ancak kesin olan şu ki büyük, bu beton, bu hızlı ve insan seli şehirlerde; ayaklarımız, kulaklarımız, gözlerimiz ve en çok da gönlümüz inciniyor Dağlım.