Hiç mi özlemiyorsun beni?' dedim. ‘Korkuyorum’ dedi. ‘Sen beni o kadar çok sevdin ki, o yüzden korkuyorum’
Onu kafamda çok yüceltip büyüttüğümü, bunun sonucunda muhtemel bir hayal kırıklığı yaşayacağını, bu hayal kırıklığıyla baş edecek gücü olmadığı için de ne yapacağını bilemediğini söyledi. Ya da işte buna benzer şeyler..
Tanrım, nasıl da yanılıyordu. Ama ne yapabilirdim ki, inançlı bir yanılgı karşıdakinin felaketi bile olsa kolay kolay ortadan kalkmıyor ne yazık ki. Lafı değiştirmek istedim. Ay’dan ya da yıldızlardan söz etmeye çalıştım. Ama aksi gibi Ay bir boka benzemiyordu o gece ve lanet olası yıldızların hiçbiri ortalarda yoktu. Bir süre sustum çaresiz. ‘Ben seni çok seviyorum’ dedim sonra. Bir tek bunu söyleyebildim. Canım bir tek bunu söylemek istiyordu. Biraz daha susup devam ettim. ‘Olsun’ dedim, eğer varsa kırılacak bir hayal, onu tamir edecek kadar çok seviyorum ben seni. O sustu bu kez. Benden daha uzun sustu, içim acıdı bir an. Sanki benden daha çaresiz gibiydi.
“Uzun yıllar sonra Anadolu’da zaman geçirme fırsatım oldu… İçim acıdı bu kadar yobazlaştığıyla yüzleştiğimde, değer görmekten, insancıllıktan, sevilmekten korkan insanlar gördüm! Her yapılan iyiliğin altında bir kötülük arandığını gördükçe yalnızlığın ne de güzel olduğunu fark ettim. İyi insan olmak meğerse büyük suçmuş cehaletin saltanat sürdüğü yerlerde… İyinin para etmediğini, cahilin ve bencilliğin yok sattığını gördüm…”
