Düşlerimde ki sensin
İçimin yangınına göz yaşım fayda etmiyor..
Gideceğim bütün yollar sana çıkıyor…
Gel beraber alalım nefesimizi sevdiğim sensiz boğazımdan geçmiyor..
Acıyor içim acıyor canım yandı içim acıyor….
Benim içim hiç böyle acımamıştı
Göz yaşlarım kan oldu aktı yüreğime…
İçime hançer saplıyorsun delik deşik ettin yüreğimi…
Kalp dayanırda beyin ne yapsın buna
Soruyorum kendime: Kimsin ?
Yüzüm gözüm yara içinde, kabukları acıyor. Tarihim, durduğum ve gideceğim yer, geleceğim acıyor. Yalnızlık çürük bir dişin oturduğu et gibi. Şişmiş içim. Kalbimin attığı yer acıyor.
Aman Allahim!!! Ne desem bos ne yazsam anlamsiz kaliyor olen canlari dusundukce.Icim aciyor turk kurt cerkez abaza her ne olursa olsun olen vatan evladi.Bu zulum dursun artik anneler aglamasin, evlatlar babasiz, esler kocasiz kalmasin Rabbim.Ben kucuk beyinli insanlarin buyuk emellerini siyasi kaygilarini konu etmicem pis seneryolarini konusmayacagim bunlar degil mevzum anadolumun insanlari, fakir gencleri gariban evlatlari ölüyor, vatan sagolsun da demeyeceğim artik neden vatan sag olmasinin faturasini zengin cocugu dedilde anadolumun fakir evlatlari usleniyor.Rabbim sen Kahhar isminin yuzus suyu hurmetini kahreyle. ..
''Başkasının canı neyse bizim de canımız odur. Biz bunu böyle bilir, böyle görür, böyle yürürüz.''
Neşet Ertaş
Sükut zamanı...Şehit haberi duymaktan artık içim acıyor. Bu acıdan sağ çıkarsam şayet, mutluluk adına da bir kaç dize yazarım...
Enes Onur Aydın, Hakkari Çukurca Işıklı Karakolunda Askerliğini Yapan Birinin Sözleri..
15 aylık askerliğimin 13 ayını dünden beri sayısız şehit düşen lanet olası yerde yaptım. Hiç moralimi bozmadım. Fotoğraftaki gibi hep güldüm. Annem, babam, ailem, arkadaşlarım beni üzülürken görmesin de üzülmesinler diye hep güldüm. Sabah kantinde sıra kavgasında şakalaştığım 3 arkadaşım, kardeşim o günün gecesi şehit düştü. Hiç bişey için ağlamadım. Yalnız kaldım, ağlamadım. Ailemden uzaktım, onları çok özledim ama ağlamadım. Ne zaman askerlikten nefret ettim biliyor musunuz? Ben 13 ay boyunca Hakkari'de bir tane bile sağlam domates yiyememişken, karakolumuza teslim olan terörist için hazırlanan kahvaltı tabağını gördüğümde. İşte o gün nefret ettim oradan. İşte o gün benim arkadaşlarımı, kardeşlerimi öldüren orospu çocuklarına verilen değeri gördüm. Şimdi içim açıyor, annem her telefonumu açtığında ağlayarak konuştuğunda o ailelerin neler hissettiğini anladım. Gencecik kardeşlerimiz 3 terörist vuracak diye şehit düştüğü için içim açıyor. Biz artık gülemiyoruz, en azından ben gülemiyorum. Birileri buna dur demeli. Birilerinin bişey yapması gerekli. Ben artık bir annenin ne olursa olsun üzülmesini istemiyorum. Umarım birileri duyar bunu, umarım birileri bir şeyler yapar. ÇÜNKÜ ARTIK VATAN SAĞ OLMUYOR..
Bazen sanki karşısında biri varmış gibi konuşup, çok değişik bir ses tonuyla gülüyordu. Zaman zaman birden öfkeyle bir bağırıyordu ki, neye uğradığımızı şaşırıyorduk. Ben de de panik atak başlamıştı. Yerinden kıpırdarsa, ben aniden çok korkuyordum. Yanımda bir başkası yükses sesle konuşsa, öksürse çok korkuyordum. O sinirlenince elim ayağıma
Eski kuşak edebiyatın gerçek huzurundan, varlığından bahsederken yeni kuşak "sürü" daha çok hangi kitabı almış ona bakıyor. Ya da sadece kitaba bakıyor, yazanı ve hayatını yakıp yıkarak. İçim acıyor yemin ediyorum; gördükçe ne önemi var yazarın diyen okurları.
“Selanik’teki evimin balkonu zannederim çok daha genişti bu odanınkinden… Zannederim derken içim acıyor, insan doğduğu şehri, yaşadığı evi unutabilir mi? Elbette unutamaz ama detaylar siliniyor işte birer birer. Ölüm, şehirlerimizi kaybetmeyle başlar… Kim söylemişti bu cümleyi hatırlamıyorum, ama doğru olduğu kesin, doğru lakin eksik. Ölüm, şehirlerimizi kaybetmeyle başlar, vatanımızı kaybetmemizle neticelenir, can vermek ise sadece aciz bir finaldir. Şu anda, kabusu andıran o duygu kemiriyor içimi. Şehrimi çoktan yitirdim, sıra vatanıma geldi. Belki onu da çoktan yitirdim ama farkında değilim…
Sayfa 15Kitabı okudu
İçim Acıyor - Dostamisc
İçim Acıyor
gidersem dönmem bir daha,
dönecek yüzüm olmaz, yağmura gülümsemeye bile,
yürürken dalgın,
aylak
ve pişman kararsızlıklarıma kızarım sonra,
kim bilir belki kendime de küserim...