Tamamen egoistim, hatta bunun doğal olduğuna inandığımdan, kendimden bir kez bile şüphe etmedim. Öyleyse içim rahat. Ancak, acaba tüm insanlar böyle mi? Herkes için bu kadarı yeterli mi, bilmiyorum. Geceleri güzelce uyuyup, sabahları daha dinç mi uyanıyorlar? Ne tür rüyalar görüyorlar? Yolda yürürken düşündükleri şey ne? Para mı? Yoksa fazlası mı var?
Sayfa 15 - Tokyo MangaKitabı okuyor
“Şu anda, sana güzel bir söz söyleyebilmek için on bin kitap okumuş olmayı isterdim,” dedi: “Gene de az gelişmiş bir cümle söylemeden içim rahat etmeyecek: seni tanıdığıma çok sevindim kendi çapımda.”
Sayfa 113
Beni anlatan paragraf /:
Ben kaygılı bir insanım. Böyle hissettiğim zamanlarda eskiden kendimi çok fazla hırpalardım; neden böyle hissediyorsun, güçlü olmalısın diye. Bazıları binlerce insanın önünde, yüzlerce seminer verdim bugüne kadar. Sahneye çıkmadan önceki anlar benim için gerçekten zordur, kalbim yerinden çıkacakmış gibi atmaya başlar, içim kıpır kıpır olur ve çok gerilirim. Yolun başındayken bunun amatörlükten kaynaklandığını düşünüyordum ve kendimi, ileride bunla- rın hepsi geçecek ve çok daha rahat olacaksın diye telkin ediyordum. Ama geçmedi, hâlâ kaygılıyım.
Bazen çok başarısızmışım gibi hissediyorum, hiçbir şeyi doğru düzgün yapmamışım, yapamamışım gibi. Bu durum- dan dolayı mutsuz hissediyordum ve mutsuz hissettiğim için de kendime kızıyordum. Gözüm yaptıklarımı değil yapama- dıklarımı görüyordu. Ama sonra değerlendirmeyi yanlış yer- den yaptığımın farkına vardım. Neyi başarırsam başarayım her zaman başarısız olduğum konular olacaktı. Dünya bir insanın kaldırabileceğinden ve yapabileceğinden çok daha fazlasını barındırıyordu.
Bazen başarısız, bazen mutsuz, bazen de kaygılı hissetmem insan olmamın doğal sonucuydu.
Ben İsmet Özel, şair, kırk yaşında.
Her şey ben yaşarken oldu, bunu bilsin insanlar
ben yaşarken koptu tufan
ben yaşarken yeni baştan yaratıldı kâinat
her şeyi gördüm içim rahat
