Sen bedenler arasında hükümdarlık kurma peşindesin, ben ise ruhlara demokrasi taşıyorum. Farklı dünyalardayız...
Ağladım inan çok ağladım…
Düşün son duamı bile bir melekten borç aldım…
Belki bu yüzden nur sayılıyordur göz ya(ğı)şlarım…
Sen nereden bileceksin, ben cenazemi bile kendi ellerimle kaldırdım!
“Avucumun içindeki nasırsın şimdi sen,
kime dokunsam acırsın!”
"Beni aklından çıkarma, başka sığınağım yok."
Züleyha’nın ağıtı
“Çocukluğumdan kırpıp biriktirdiğim eksik gülüşler, şimdiki zamanın gür saçlarında saklanıyor annem! Ama ben çocukken de oynayamazdım ki saklambaç oyununu. Yüreğimin gurbetinde sobelenmeyi beklerken çaresiz yanım, ebesi hüzün olan kaçışlara yakalanıyor hep.
Ne vakit cümlelerimin kubbesinde huzuru topladım, o vakit yüklemsiz kaldı seferlerim. Hüznümün flamasını taşıyor gece, kendi heybetini destekler gibi! Çocukluğumun arka sokaklarından biriktirdiğim son kırıntıları da atlas okyanusunda bıraktığım martıların bana küs sesinde kaybettim. Gözlerinin pencerede asılı kalan buğusunu mu teslim ettin bana annem? Saçlarına yağan her beyaz, benim içimdeki coşkunun mezar taşıydı. Sen beyaz saçlarını alıp ölüme gittin, ben mezar taşımı alıp gurbete geldim. Şimdi o taşın tozunu alıyor içimdeki çocuk annem!
Yaşamın dar açılı kapısına asılan kirpiklerim yanıyor. Geceden kalma ağrının avlusunda, avurtları çökmüş bir gölgeyi yalıyor yalnızlığım. Kuş seslerinin bakirliğine, kınasına kan saran kırılmalar eşlik ederken; sabah dinginliğinin kanına giriyor endişe dikenleri. Huzurun duvağı kendi kendini imha ettikçe uff oluyor ruhumun diz kapakları annem! Öp de geçsin! Öp annem…”
Sayfa 73 - Az Kitap YayınlarıKitabı okudu
Çay bardaklarının ince belleri üzerinde
“gamzeler günaha davet midir? ”
sorusunu gündeme almıştık.
Dolunay, ben ve tescilli birkaç felaket habercisi…
Afedersin ama tam manasıyla zift kıvamındaki bu gecede
güneş olduğunu zanneden
alkol bağımlısı gezegenlere
yine senden dem vuruyordum…
içimdeki sen kırıntılarıKitabı okudu
Gecenin en koyu karanlığında yağıyor yokluğun
Çaresizliğimin şiddeti,çatısını savuruyor umutlarımın
Sokak lambaları bile,kendine yetiyor sadece
Koca şehir,binlerce kalabalığın resmettiği,hatırsız bir dost bu gece
Ses vermiyor suskunluğuma ki,
Sabredişlerimin açıklarında bile yankılanıyor öfkesi
Bütün hayaller alabora olmuş
Ihtimallerle yüklediğim ümitlerim,filikalarla uzaklaşmış yakacağım gemilerden.
Içimdeki sen kırıntıları vedasız vuruyor yalnızlığımın kıyılarına.
Kimse duymuyor benden başka belki,çığlık çığlığa,bağıra çağıra yağıyor artık bu şehre aşk...
Sayfa 35Kitabı okudu
Sen giderken, tıpkı geçmişte olduğu gibi uyuyor numarası yaptım.
Çocukluğumda birçok ebeveyn dayağını savuşturmuştum böyle.
Olmadı bu kez, canımın acımasına engel olamadım.
Avucumun içindeki nasırsın
şimdi sen,
kime dokunsam acırsın!
cam kenarında oturmak için debelenen haylaz çocuklardık
hep haytalığa kafa yormakla aşındırılmış yollarda
bütün haritalardan dışlanmıştı kimi huysuz şehirler
kimi şehirler herkese biraz, uzaktı
en ücra noktasına dek zapt edilmişti kimileri
ve biz müthiş yıpranmıştık kendimize seyir halindeyken
mataralarımızda umman, gözyaşları...
Sayfa 154
Şiir gibi bakan kadınlar,
Şiirden anlayan adamları sevmeli.
Sevmeli ki; ziyan olmasın o mısralar.
Beni aklından çıkarma, başka sığınağım yok.
Sen giderken, tıpkı geçmişte olduğu gibi uyuyor numarası yaptım.
Çocukluğumda birçok ebeveyn dayağını savuşturmuştum böyle..
Olmadı bu kez , canımın acımasına engel olamadım...