Bugün çok üşüyorum Mela.
Yavaş yavaş kaybediyorum savaşı,
Yavaş yavaş içime işliyor dünya.
Yavaş yavaş uzaklaşıyorum idealden
Yavaş yavaş sarsıyor bedenimi..
Mela
Bugün her günden biraz daha çok üşüyorum.
Ellerim daha çok üşüyor,
Daha çok tutunmak istiyorum.
Üşüyorum Mela.
Ne önümde akarsular dereler var
Ne ardımda vadi ve dağlar
Çölde bile değil gibiyim bugün
Üşüyorum.
Ne ısıtır insanın içini, bilmiyorum.
Yokluğun dayanılmaz bir zamansızlık halinde işliyor içime. Dakikalara
bir yılın ağırlığını yüklediğin yetmez mi?
Güzelliği içime işliyor, ruhuma dokunuyor, iliklerim tomurcuklanmış, bunu
hissediyorum. Hücrelerim, atomlarım; her biri bu güzellik tarafından üflenmiş,
ruh bulmuş. Kemiklerim basit birer parçadan, maddeden ibaret değil artık.
Dudakları, o güzel yanakları tüm bedenimi ve ruhumu adeta hayat verici bir
makine gibi iyileştiriyor, kansere, tümöre, gribe, tüm hastalıklara; umutsuzluğa,elem ve ıstıraba karşı bağışıklık kazanıyor.
Sen yoksan, zaman yok. Saatler ilerlemiyor artık. Yokluğun dayanılmaz bir zamansızlık halinde işliyor içime. Dakikalara bir yılın ağırlığını yüklediğin yetmez mi? Beklendiğini ve nasıl olsa bekleneceğini bildiğin için gelmiyorsun...
Sayfa 187Kitabı okudu