Taştan bitkiye ve bitkiden Allah'a doğru tabii bir eğilim vardır. Proclus'un bahsettiği gün çiçeğinin duasına benzer bütün varlıkların ortak bir duası, bir ibadeti vardır. Gün çiçeğinin an be an yüzünü güneşe çevirirken yaptığı bu sevgi hareketi de gösteriyor ki her şey tabiatta işgal ettiği mevkie göre dua etmektedir. Şayet bu çiçeğin o hareketinden doğan havanın sesi işitilebilseydi, onun da kendi kralına karşı, bir bitki nasıl şakıyabilirse öylesi bir ilahi ile seslendiği duyulurdu.
Her varlık kendine özgü ibadet ve hamd tarzını bilir ve yapar...
Göklerde ve yerde olanların,
Sıra sıra uçan kuşların
Allah'ı tesbih ettiğini görmez misin? (Nur, 24/41)