Türkiye'de din, mezhep, ideoloji, yaşam biçimi olarak nefret ettiğim hiçbir kesim yok. Dünyanın en hümanist ve geniş açılı insanıyımdır ama tek bir kesim var ki; sanırım ölene kadar, hiçbir zaman, hiçbir insani bağ kuramayacağım kendi içimde: Beyaz Türkler. O kendilerinden emin halleri, kibir dolu kalpleri, mükemmel diksiyonlarıyla sıradan insanları iğneleyen ve küçümseyen tavırları, parayla her şeyi çözebiliyor olmaları ve bunu bilmenin getirdiği özgüven, bir ailenin aylık maaşından pahalı mükemmel kokan parfümleri, çok az emek ve çabayla insanların bir ömür boyu kazanabileceğinden fazla parayı anlık kazanmaları, şarap gurmeliği gibi gereksiz yetenekleri, hep çok şık ve iyi görünmeleri, her insanın yaptığı günlük işleri(ütü, yemek, bulaşık) bile yapacak yetenekten yoksun oluşları, yarı IQ'mdaki pudra şekeri bağımlısı şımarık çocuklarının para sayesinde yurt dışında benden daha iyi üniversitelerde okumaları, insanları bir tuvalet kağıdından farksız görüşleri, göz bebeklerinde o hiç eksik olmayan küçümseyici bakış... Çocukluğumdan beri nefret duyduğum tek kesim. Allah'tan yılda bir denk gelinecek kadar az sayıdalar. Dün talihsiz bir gündü ki denk geldim ezelden beri Beyaz Türk bir ailenin yaşıtım ama mentalite olarak Max 10 yaş çocuğuna. Neyse Allah'tan isteyince insanları çok iyi aşağılayabilecek yetenekteyim de uzun süre kendine gelemeyeceği bi narsistik incinme yarattım çocukta ahahshsh