İdil.

Tarihe "mal" edilmesi gereken her şeyin bu dünyada bir suretinin yapılması gerekiyordu.

Bütün insanların özünde kötülük vardı ve fırsatını bulduğu anda kişiliklerini delerek dışarı çıkıyor ve işin kötüsü bir daha da geri, içe dönmüyordu.

"Kötülük her şeyin başıydı. İyilik diye bir şey yoktu, sadece kötülük vardı. Karşılığı asla iyilik olamazdı, tarih boyunca da olmamıştı. Kötülüğe olan tutku, iyi insan denen şeyi de ortadan kaldırıyordu. İyi insan denilen yaratık sadece ve sadece aptalların bulunduğu bir güruhtu ve hiçbir işe de yaramıyordu.

Strahov, hayranı olduğu Dostoyevski için Tolstoy'a şunları yazar: "Kıskanç, huysuz ve kötü bir insandı. Hayvanca şehveti, bir güzellik ya da sevimlilik hayalini asla akla getirmez. Ona en çok benzeyen roman kişileri Yeraltından Notlar'ın kahramanı, Suç ve Ceza'nın Svidrigaylov'u ve Eccinniler'in Stravrogin'idir."

"Sıkıntı bilgisizlikten doğar."

Ruhsal ilkeler bir noktada reddedilmeli ve onun yerine inanç savunulmalıydı. İnsan nasıl bir başkasını sevebilir ya da nefret edebilir, bu incelenmeliydi. Bazı şeyler yalnızca insanın niyetleriyle sınırlanabiliyorsa, insanların ne adına iyi niyetini göstermesi ya da reddetmesi olabilirdi? Bu karmaşık ruh durumundan insan nasıl çıkabilirdi? Nasıl olur da kendini sevmeyi bile beceremeyen insanoğlu, bir başkası için iyi duygular besleyebilirdi?

Dostoyevski'ye göre "iyilik" yoktu. Yalnızca ve yalnızca "kötü olmamak" vardı. Kötülüğün karşıt kavramı asla iyilik değildi.