II. Vatanî Ahlâk
Eski Türklerde vatanî ahlak çok kuvvetliydi. Hiçbir Türk kendi ili, yani milleti için, hayatını ve en sevgili şeylerini feda etmekten çekinmezdi. Çünkü il, Gök Tanrı'nın yeryüzündeki gölgesiydi. Gök Tanrı Türklerce gayet mübarek olan aşk gecesinde bir altın ışık olarak yeryüzüne inmiş, bir bakireyi yahut bir ağacı gebe kılarak bu Kutlu İl'in üremesine sebep olmuştu. İl'in oturduğu memlekete yurt yahut ülke denilirdi. Türk nereye gitse yurd-ı aslî'yi unutmazdı, çünkü atalarının mezarı oradaydı. Çocukluk çağı, baba ocağı, ana kucağı hep orada bulunuyordu.
Türkçülük ile ilgili fikirlerini çıkardığı dergiler vasıtasıyla yaymaya başlayan, bu dergilerde belli başlı meseleler hakkında zamanla başkaları, özellikle de eğitimli gençler arasında yayılacak
Öncelikle Berkes'in hatırlattığı gibi 1908 Devrimi'nde “Türk halk yığınları olaya ilk kez olarak din açısından değil, politik açıdan tepki” göstermiştir. İttihatçılar da her devrimde olduğu
_Mustafa Kemal, bir Türk’tü; Türk olmaktan gurur duyuyor; “Türkiye Türklerindir” parolasıyla yaşıyordu. Ne Tanrı’dan, ne bir kişiden ne de kurumdan çekinmeyen, tam bir devrimciydi. Onun için resmi ya
_Prens Said Halim Paşa, Mısır eski valisi Kavalalı Mehmet Ali Paşa’nın torunu ve 1913-1916 arası Osmanlı Sadrazamı olarak hükümetin başıdır. İttihat Terakki üyesi, Meşrutiyetçi ve muhafazakar
