Ben, Amir..
Adı Amir.
Henüz yirmi yaşında.
Aklı var, yüreği yok.
Ve her şeyden önemlisi, o bir nefret çocuğu..
Kitabın konusundan değil, verdiği, yaşattığı duygulardan bahsedeceğim size. Bu bir savaş kitabı değil, savaşın yarattığı, geride bıraktığı enkazın kitabı. Bosna Savaşı'nın izlerinin nasıl can bulduğu hâli Amir. Sırplar o kadar kötülük yapmışlar ki özellikle kadınlara ve çocuklara.. İşte Amir, o kötülüğün can bulmuş hâli..
Bu duyguları kelimelere dökmek imkansız arkadaşlar. Okudukça yüreğim bin parçaya bölündü. Bir anne hemde iki kız çocuk annesi olarak, okurken kendimi o koltuktan o koltuğa fırlattım.
Amir, hiç annesinin gözünden bakmadı başta olaya. Nasıl bırakır beni, nasıl bir kez bile kucağına almaz, dedi. Tek istediği diğer insanlarla eşit olmaktı. Herkes gibi bir annenin çocuğuydu. Ama değildi. O bir annenin utancının hikayesi olarak dünyaya gelmişti. Hem de defalarca tecavüze uğramış bir annenin..
Annesi, bir cocuktu daha, on dört yaşında bir çocuk..
Bedeni yeni serpilmis bir çocuk..
Ama acimadilar, insan insanlıktan çıkmış ise acımaz. İnsan değil bir canavara dönüşmüş ise artık onda kalmamış bir kalp sorgulanmaz..
Ama ne Amir ne de annesi değildi suçlu olan, onlar sadece hayatın kurbanları oldular.
Hayır, artık çocuk değilim.
Kadınım ben!
Ayrıca bir soykırım kurbanıyım..
