biz: kararın tekdüzeliği önünde bir engel bir virgül
biz: belki kokusuz gül, balıksız deniz, kalpsiz beden
biz: güçsüzlüğün altında acıya karşı bir önlem ama,
insanı hayretler içinde bırakan bir cinayetin sonunda
biz çılgınca el çırpan, iki nokta, iki kırık ünlem!!
biz: kararın tekdüzeliği önünde bir engel bir virgül
biz: belki kokusuz gül, balıksız deniz, kalpsiz beden
biz: güçsüzlüğün altında acıya karşı bir önlem ama,
insanı hayretler içinde bırakan bir cinayetin sonunda biz çılgınca el çırpan, iki nokta, iki kırık ünlem !!
Bir gün insan virgülü kaybetti; o zaman zor cümlelerden kor-kar oldu. Basit ifadeler kullanmaya başladı. Cümleleri basitleşince düşünceleri de basitleşti.
Sonra ünlem işaretini kaybetti; alçak bir sesle ve ses tonunu değiştirmeden konuşmaya başladı. Artık ne bir şeye kızıyor ne de bir şeye seviniyordu. Hiçbir şey onda en ufak bir heyecan bile uyandırmıyordu.
Bir süre sonra soru işaretini kaybetti ve soru sormaz oldu. Hiçbir şey onu ilgilendirmiyordu; ne evren ne dünya ne de kendi apartmanı umurundaydı.
Birkaç zaman sonra iki nokta üst üste işaretini kaybetti ve davranış nedenlerini başkalarına açıklamaktan vazgeçti.
Ömrünün sonuna doğru elinde yalnız tırnak işaretleri kal-mıştı. Kendine özgü tek düşüncesi yoktu, yalnız başkalarının düşüncelerini tekrarlıyordu. Son noktaya geldiğinde, düşünmeyi ve okumayı unutmuş vaziyetteydi."
A. KANEVSKY (Düşündüren Öyküler, Hzl. S. Güldüzalp, 93-94.)
Bir gün insan virgülu kaybetti o zaman zor ve
uzun cümlelerden korkar oldu ve basit ifadeler kullanmaya başladı; cümleleri basitleșince düşünceleri de basitleşti.
Sonra ünlem işaretini kaybetti; ancak bir sesle ve ses tonunu değiştirmeden konuşmaya başladı. Hiçbir şey onda en ufak bir heyecan uyandırmıyordu.
Bir süre sonra da soru işaretini kaybetti ve artık soru sormaz oldu hiçbir șey onu ilgilendirmiyordu;
ne evren, ne dünya, ne de kendi komşuları umurundaydı
Birkaç yıl sonra iki nokta üst üste işaretini kaybetti ve olayların nedenlerini bașkalarına açıklamaktan vazgeçti.
Ömrünün sonuna doğru elinde yalnız tırnak işaretleri kalmıştı. Kendine özgü tek düşüncesi yoktu yalnız başkalarının düşüncelerini aktarıyordu.
Düşünceyi unuttu ve böylece son noktaya erişti.
•Alex Knevky•
insanı hayretler içinde bırakan bir cinayetin sonunda
biz çılgınca el çırpan, iki nokta, iki kırık ünlem!!
Bir gün insan virgülu kaybetti o zaman zor ve
uzun cümlelerden korkar oldu ve basit ifadeler kullanmaya başladı; cümleleri basitleșince düşünceleri de basitleşti. Sonra ünlem işaretini kaybetti; ancak bir sesle ve ses tonunu değiştirmeden konuşmaya başladı. Hiçbir şey onda en ufak bir heyecan uyandırmıyordu. Bir süre sonra da soru işaretini kaybetti ve artık soru sormaz oldu hiçbir șey onu ilgilendirmiyordu;
ne evren, ne dünya, ne de kendi komşuları umurundaydı Birkaç yıl sonra iki nokta üst üste işaretini kaybetti ve olayların nedenlerini bașkalarına açıklamaktan vazgeçti. Ömrünün sonuna doğru elinde yalnız tırnak işaretleri kalmıştı. Kendine özgü tek düşüncesi yoktu yalnız başkalarının düşüncelerini aktarıyordu. Düşünceyi unuttu ve böylece son noktaya erişti.
