İlâ Yevmil Kıyame adlı uygulamadan alıntı (Cuma gecemiz mübarek olsun)

Kelam sahibinin adıyla başlamalı söze. Ol demese olmaz, yaz demese yazmaz kalemler. İman ettik elhamdülillah işte bu yüzden evvela Bismillâh. Farkında olmalı insan topraktan yaratıldığının. Öze bakmalı özünü tanımalı ki hayat bulsun o toprak. Bir karanlık dünya sonsuz sanılan ama sonu olan. Bir müddetliğine bırakılan sonrasında Sahibine (celle celalühü) döndürülecek olan. Sahi ne oluyor bize?İnanmak mı istemiyoruz yoksa? Bakın ne diyor Mevlana hazretleri: "Kimden kaçıyoruz kendimizden mi? Ne olmayacak şey! Kimden kapıp kurtarıyoruz, Haktan mı? Ne boş zahmet!" Sorgulamalı insan kendini, neden geldiğini, neden gideceğini,sonrasını... Sorgulamalı, bu kadar ağlayanların içinde neden ısrarla gülmek istediğini. Sorgulamalı vicdanını, imanını,niyetini… Birilerinin acısıyla bölünmüyorsa kahkahalarımız, birilerinin mutluluğuyla kaybolmuyorsa acılarımız evet sorgulamalı imanı hem de hiç geç kalmadan. "Ey iman edenler!" diye başlayan ayetler hatrına. Allah-u alemin muhattap alışını nimet bilerek. "İman etmedikçe cennete giremezsiniz. Birbirinizi sevmedikçe gerçekten iman etmiş olmazsınız." buyuruşunu hatrımızda tutarak. Korkarak, çekinerek, ağlayarak… Bugün başlangıcı olsun affetmelerin, imanın tadını almanın, Allah’a (celle celalühü) kul olmanın, kendimizi bir kez daha sorgulamanın sanki O’nun (c.c) huzurundaymışız gibi.