Hayat işte öyle kahpe ki, kimseye sonsuzluk garantisi vermiyor, o gün öğrendim ki, insan hep ölecekmiş gibi yaşamalı, çünkü nefes almak bir kalbin atışına bağlı, oysa o et parçası durduğunda yoksun hayatta. Bir insanın babasının olmaması, annesinden mahrum kalması nasıl bir acıdır, nasıl insan yalnız başına başarmak zorunda kalır, kime sığınacak, bir derdi olduğunda kim çözecek, yaşadığı güzellikleri kime anlatıp övgü alacak ya da kimi gururlandıracak doğru yaptıklarıyla, bu kadar mı acımasızdı hayat, bu kadar mıydı ilahi adalet, bu mudur alın yazısı, kader bu mu?