Yunanlılara ise, kesinlikle bunlara benzer güçlü izlenimler borçlu değilim; lafı dolaştırmadan söyleyecek olursam, onlar bizim için, Romalıların olduğu şey olamazlar. Yunanlılardan bir şey öğrenilmiyor — tarzları çok yabancı, "klasik" bir etkide bulunmayacak kadar da akışkan. Yazı yazmayı kim bir Yunanlıdan öğrenebilirdi! Romalılar olmasaydı kim öğrenebilirdi!... Platon, diye itiraz etmeyin bana! Platon söz konusu olduğunda temelden bir kuşkucuyum ben ve sanatçı Platon'a aydınlar arasında adet olduğu üzere hayranlık duymayı asla onaylamadım. Sonunda, eskilerin arasındaki en incelmiş beğeni yargıçları bile benden yana. Bana öyle geliyor ki, Platon, tüm üslup biçimlerini harmanlıyor, böylece ilk üslup dekadanı oluyor
O ilk sezgileri yok sayar, fırlatıp atarız, ta ki bir arkadaşlığın, bir aşkın sonu gelinceye kadar; işte o zaman, uzun zaman önce gömdüğümüz ilk izlenimler yeniden belirir ve aslında hayvansı içgüdülerimizin bizi tehlikelere, tuzaklara karşı basbayağı uyarmasına karşın, bizim genellikle kör bir dürtüye uyup tam aksi yöne, kendini koruma güdüsünün tam karşıt istikametine yöneldiğimizi kanıtlarlar. İşte o ilk sezgiler, hissedişler, insanlarda bir tehlike duyusu olduğunun, ancak bir başka arzunun, bir başka dürtünün cazibesine kapılıp doğruca pusulara, yıkıma, mahva yöneldiğinin kanıtlarıdır.
Bilmek bütün acıların anasıdır, Ömür hanım.
...Ve güz geldi Ömür hanım. Dünya aydınlık sabahlarını
yitiriyor usul usul. İnsanın içini karartan bulutların seferi var göğün maviliğinde. Yağmur ha yağdı ha yağacak. İncecik bir çisenti yokluyor
Bu garip asker herhangi bir şeyi ya da olayı anlamak için tek bir yol biliyordu: tablo yapmak. Hatta çocuklarının gönlüne giden yolu ararken bile, nasıl şefkat göstereceğini bilmediğinden ve onlarla
