İmam-ı Rabbani :

Bir Müslüman için Allah'ın emirlerini tartışmak akıldan bile geçirilmez. Bir emrin eğri mi, doğru mu diye tartışılması, bu tartışmayı yapan kimsenin kafasındaki şüphelerle ilgili olabilir, yani bir iman zaafının varlığını gösterir. Oysa Müslüman tanımı gereği imanından şüphe etmez. O kadar ki Imam-ı Rabbani müslümanın imanının geleceği hakkında bile şüphe etmemesini bildiriyor. Bir müslüman imanından kesinlikle emin olacak, inşallah mü'minim demeyecek, 'Elhamdülillah müminim' diyecek diyor.

"Zikredilen Allah olduğu gibi, zikreden de ancak odur. Kendini, yine ancak kendisi zikredebilir... Mahlûkların, onu zikredebilmek haddine mi düşmüş?.. Ancak îlâhî sıfatlariyle sıfatlanması için yarattığı insana kendisini zikretmesini emretmiştir ki, herkes, yaradılışındaki kabiliyeti derecesinde o nihayetsiz, dalgalı denizden bir şeyler, bir teselli bulsun, rahata kavuşsun...

Veyselkarânî, o deryanın bir damlasiyle teselli buldu.

Cüneyd, o denizden bir avuç suyla doymuş kanmıştır.

Abdülkadir (Geylânî), o denizin ancak kenarına varabilmiştir.

Muhiddin (Arabî) ise diplerden çıkarılmış bir cevherle övünür.

İmam-ı Rabbânî o denizden büyük pay almıştır."

Beyninin her atomu bir güneş kadar ışıltılı o "İmam-ı Rabbani" inanır ki, Allah'ı bulmaya doğru her atılışında gizli bir put diken aklın türettiği putlar ormanını, yine akıl baltasiyle devirmiş, böylece yine aklın atabileceği en uzun adımı atmış ve baltasının parlak yüzüne, dünyanın en güzel sözü olan "Allah ötelerin ötesi; ötelerin ötesinden de ötesi, ondan da ötesi, her ötenin ötesi..." düsturunu yazmıştır.