Feride:
kalp dediğin bilir imkansızlık şiirini
Kamran:
bilir de ya gözlerim, en yaralı yerim benim.. gözlerim gözlerinsiz kalınca nasıl ederim, kararmaz mı bütün dünya bir ömür.. ya nasıl öğreteyim sende ki imkansızlığı ellerime
Feride:
bir an bile kavuşmayan ellerimiz nasılda yıkmakta bunca şeyi, ne tuhaf oysa benim başım en çok senin göğüsüne yakışırdı, başım ki; tam omuzuna yatmalıktı ben artık bu yetim başla hiç bir hale ağlayamam sonra boynum ki; dalından düşen bir yaprak, mevsimsiz sürgün yedim senden ayrı bir ömre doğarak, insan yalnız kalbi ile sevmez ki unutmaya ilk oradan başlasa.. unutmak kör kuyu unutmak dipsiz karanlık
Kamran:
ah ah nereden başlamalı unutmaya seni bilmem ki senden başladım unutmaya kendimi, desem ki; ne aşk ne imkansızlık ne ayrılık olmak istemişte olamamış bir erik sancısı bizim ki.