İnanmak çok güç... Ben her şeyi bırakıp kafamda intiharlar kurarken elimden tutan, yıllarca benimle bir baba gibi ilgilenen; kitaplar, şiirler armağan eden; duruşuyla, tavırlarıyla, konuşmalarıyla beni hayata döndüren, yeniden yaşama sevinci veren o adam birgün sessiz sedasız, başına bir kurşun kondurarak ayrıldı bu dünyadan. Bana gitme, tutun diyen adama kal diyecek kimse yoktu belki de... Ben dahil... Onun şiirleriyle, mektuplarıyla, kitaplarıyla kalakaldığım bu dünyayı onun sayesinde bırakıp gidemeyecek kadar büyük bir sevgiyle bağrıma bastım, peşinden de gidemiyorum artık. Şunu anladım; birini yaşamaya inandıracak, ama zamanı gelince çekip gidecek kadar cesur olmak herkesin harcı değil.