Selim, sürrealist bir resim göstermişti bana Olric. Ressam, yakın arkadaşlarını çizmiş: hatıra fotoğrafı gibi bir şey. Bir kısmı oturmuş yere ön tarafta; bir kısmı da arkada ayakta duruyor. Sanki bir mektebi yeni bitirmişler de bahçeye çıkıp resim çektirmişler. Aralarına Dostoyevski’yi de koymuş ressam. Ben de onunla aynı özlemi duyuyorum. Böyle bir fotoğraf çektirmeyi ne kadar isterdim bilsen. Bu adamların bizden uzakta ve ölmüş olmalarına dayanamıyorum. Selim’in ölümüne dayanamadığım gibi. Öldükten sonra insanların bir yerde buluştuklarını söyleyenlere inanmak isterdim. Yaşarken, ne sıkıcı ve soluk insanlarla birlikte geçiriyoruz ömrümüzü. Hiç olmazsa öldükten sonra, aralarında bulunmaktan zevk alacağımız insanlarla yaşasaydık. Fakat ne garip, onlar da yaşarken görmek istemiyorlar birbirlerini. Belki öldükten sonra anlarlar. Kavga gürültü eksik olmaz aralarında gene. Elbette olmaz. Önemli olan bu değil.
Sayfa 49 - İletişim Sinan Yayınları Dördüncü Bölüm
Öldükten sonra insanların bir yerde buluştuklarını söyleyenlere inanmak isterdim. Yaşarken, ne sıkıcı ve soluk insanlarla birlikte geçiriyoruz ömrümüzü. Hiç olmazsa öldükten sonra, aralarında bulunmaktan zevk alacağımız insanlarla yaşasaydık.
Sayfa 579Kitabı okudu
Baba
Babaaa içimi dolduran şeyin sadece varlığın olduğunu anladım. Çünkü gidince çok büyük bir boşlukla tek başıma kaldım .Ben(belki de çocuk oluşumdandı bilmiyorum) ama seni bu kadar sevdiğimi ve bir gün gidecek olursan bu kadar özleyebilecegimi bilmiyordum.
'Baba' demenin bile bi lüks olduğunu bilmiyordum.Hani babalar sözünü tutardı.
Hep
"Öldükten sonra insanların bir yerde buluştuklarını söyleyenlere inanmak isterdim. Yaşarken, ne sıkıcı ve soluk insanlarla birlikte geçiriyoruz ömrümüzü. Hiç olmazsa öldükten sonra, aralarında bulunmaktan zevk alacağımız insanlarla yaşasaydık."
Sayfa 579 - İletişim yay.Kitabı okudu
dünyanın sonu geldi...
kimse inanmıyor Albayım.
değil...
değil.
anlatmak istediğim bu değil.
susuyorum artık...
konuşmayacağım.
zaten kelime haline,
Öldükten sonra insanların bir yerde buluştuklarını söyleyenlere inanmak isterdim. Yaşarken, ne sıkıcı ve soluk insanlarla birlikte geçiriyoruz ömrümüzü. Hiç olmazsa öldükten sonra, aralarında bulunmaktan zevk alacağımız insanlarla yaşasaydık.
Sayfa 579Kitabı okudu
"YAKÎNİMİZE NE OLDU?"
Rasullullah (sav) bir gün sabah namazından sonra yüzünü ashabına dönmüş, ilim kalelerinden biri olan Muaz bin Cebel (ra)’e sormuştu:
👉Ey Muaz! Bu gece nasıl sabahladın?
👉Ey Allah’ın Resulü! Allah’a hamdolsun, O’na iman etmiş olarak sabahladım. Bunun üzerine Efendimiz:
👉Ey Muaz! Her sözün bir delili vardır. Senin bu sözünün doğruluğuna delilin
“Neye inanırsa gerçek odur”derdi, ben de söylediklerine inanmak isterdim.
Sayfa 130
"Anlaşılmak isterdim. Hevesle koştuğum, eşiğinde durduğum o kapının gerçekten açık olduğuna inanmak, bütün yorgunluğumu dindirecek bir köşesinde sığınıp içimi dökmeye, o eşiğe varmanın güzelliğini anlatmak isterdim. Ama bana sadece üstüme kapatılmış bir kapıyla, bir yürek ağrısı kaldı...
"
Bu adamların bizden uzakta ve ölmüş olmalarına dayanamıyorum.
Selim’in ölümüne dayanamadığım gibi. Öldükten sonra insanların bir yerde buluştuklarını söyleyenlere inanmak isterdim. Yaşarken, ne sıkıcı ve soluk insanlarla birlikte geçiriyoruz ömrümüzü. Hiç olmazsa öldükten
sonra, aralarında bulunmaktan zevk alacağımız insanlarla
yaşasaydık.
Fakat ne garip, onlar da yaşarken görmek istemiyorlar birbirlerini. Belki öldükten sonra anlarlar.
Kavga
gürültü eksik olmaz aralarında gene. Elbette olmaz. Önemli
olan bu değil.
*Selim dinleseydi beni, gülerdi bu düşüncelerime. Dedikodularını yapacağına, onları oku önce, derdi.
Selim de yaparmış dedikodu. Ne yapalım? Kendi seviyemizde düşünmedikçe yakınlık duyamıyoruz onlara. Belki
de bu yazarları okumaya cesaret edemeyenlere onları böyle
basit, günlük olaylar çerçevesinde anlatmanın bir yolu bulunsaydı, daha çok okunurdu bu kitaplar.
*İnsan beyninin
böyle farklı güçte olması, birinin yazdığını, ötekinin okuyacak kadar bile bir zekâya sahip olmaması çok üzücü.
* Kelimeleri herkes biliyor. Bilmedikleri de bildiklerinin yardımıyla öğretilebilir onlara. Yalnız, bu masum kelimeler bir
araya gelince, içinden çıkılmaz ağlar örüyorlar.
*Üstelik, kelimeler karşısındaki çaresizliklerine üzülmüyor insanlar. Bu
kusurlarını önemsemiyorlar benim gibi; yalancı çarelerle
avunmuyorlar; onu bunu çekiştirip teselli aramıyorlar.
*Şu Dickens’ı alalım. Dostoyevski’yi çok etkilediği söyleniyor. Bir dedikodudur gidiyor, değil mi Selimciğim?
Sayfa 579Kitabı okudu
Öldükten sonra insanların bir yerde buluştuklarını söyleyenlere inanmak isterdim. Yaşarken, ne sıkıcı ve soluk insanlarla birlikte geçiriyoruz ömrümüzü. Hiç olmazsa öldükten sonra, aralarında bulunmaktan zevk alacağımız insanlarla yaşasaydık.
Sayfa 579Kitabı okudu