Dünya bizi çevreliyor, sınırlar örüyor etrafımıza, başımızı çarpıp da bizi kendimize getiren sınırlar. Bu sınırlarla yüzleşmek hayal kırıklığı, keder ve İncinme demek. Hayatlarımızın denetiminin bütünüyle elimizde olmadığı endişesi. Yol keseni çok bu güzergahın: Belirsizlik, hastalık, kayıplar, bedensel arzular. Ölüm bizim başımıza gelmez sanıyoruz, o kadar özeliz ki bize uğramaz, kalabalıkta durursak bizi seçemez, bizden sonrası için bir eser bırakırsak hükmü bize işlemez, ona meydan okursak borusu bizi ötmez. Bizim trajik iyimserliğimiz . Halbuki sahicilik, insanın kendi kısıtlamalarıyla da yüzleşebilmesi demek. Böyle bir yüzleşme acı verici de olsa bir uyandırma çağrısı işlevi görebilir, ölüme gözlerimizi açmak ve ne kadar az zamanımız kaldığını idrak edebilmek, bize artık hayatı erteleyemeyeceğimizi de öğretir. Böylece hayatımızın dümenine geçer, yaşamak yükünü üzerimize alır ve bizim için gerçekten önemli olan şeylere odaklanırız. İnsan ölüm farkındalıyla büyür, olgunlaşır. Öüm bilinç zarımızın altında sürekli kımıldar. Seçme hakkımız var elbette ama her şeyi değil: Şartlar bizi sınırlar ve imkanlarımız şartlar dahilindedir. Takdire tedbir kâr etmez.
Sayfa 130Kitabı okudu
İncinme hakkımız var
Sayfa 172Kitabı okudu
İncinme hakkımız var
Eğer değerlerimize hakaret edildiği halde duygularımız incinmiyorsa bu haysiyetimizin olmadığı anlamına gelir.
Sayfa 172 - Timaş yayınlarıKitabı okudu