“Yalnızca zamanı belirtirken uzun uzun düşünmek zorunda kaldım, çünkü insanların her gün “bugün” demelerine dahası demek zorunda olmalarına karşın, benim için “bugün” diyebilmek neredeyse imkânsız; örneğin insanlar bana-yarın bir yana-bugün ne yapmak istediklerini bile anlattıklarında, çoğunlukla sanıldığının aksine, dalgın bakmaya değil, ne yapacağımı bilemediğimden, çok dikkatli bakmaya başlıyorum, ”bugün” ile aramda işte bu denli umutsuz bir ilişki var: Çünkü bu Bugün’ü ancak delicesine bir korkuyla ve koşarcasına yaşayabiliyorum. Bugün olup bitenler üzerine ancak böyle bir korkunun pençelerinde yazabiliyor ya da konuşabiliyorum. Çünkü Bugün üzerine yazılanları hemen yok etmek gerekir; tıpkı bugün yazılmış ve yerine hiçbir Bugün’de varamayacak mektupların, bu nedenden ötürü yırtılması, buruşturulması, bitirilmemesi, yollanmaması gibi.’’
"Bir düşünce boyu yanında olmama izin ver."
"Kendinde değilsin, edebiyatın içindesin."
"Bir gün ve bir gün daha
Lodoslu sen.
Sessizlik yürüdü yanımızda
İkinci, belirgin bir yaşam gibi.
Kazandım, kaybettim, inandık yavan mucizelere,
Göğe irice yazılmış dal, taşıdı bizi
Büyüdü ayın çizdiği yolda,
Bir sabah yükselip girdi düne, şamdanı aldık,
Ağladım avucuna..."
"Beklemek: Bunu da enine boyuna düşündüm. Ama bu, hayatın bize bir biçimde kolaylık göstermesini beklemek de değil mi?"
"Önemli olan sadece bu değil, sadece konuşmak değil, ben senin yanında suskun kalmak da istiyordum."
"Sadece yaz bana, bana yaz ki seni bileyim ve hızlı, çabuk geçen günlerde ve olaylarla, pek çok insanla, pek çok işle yalnız kalmayayım."
"Durup dururken seni daha şiddetle düşünmeme yol açacak bir şey yaşamadım. Her şey eskisi gibi, işim var, başarılıyım, çevrem nedense erkeklerle sarılı ama bana pek bir şey ifade etmiyor bu: Sen, güzellik ve hüzün, akıp giden günlerin üzerine dağılıyor."
