Annem ve babam bana dindarlık, sevgi, merhamet ve boyun eğmekten söz etmişlerdi. Çok çabaladım. Ama dünyamda Tanrı olduğu sürece hedeflerime yaklaşamadım bile. Yeterince boyun eğemedim.
Kendimi uzun süre alıkonulduktan sonra ansızın yaşamın içine salıverilmiş de sendeleyen bir tutuklu gibi hissediyorum.
Edebiyat, müzik, film ve tiyatro doğururlar ve kendileriyle beslenirler.
Yeni dönüşümler, yeni bileşimler ortaya çıkar ve yok edilir.
Film çekme sanatının benim kaçınılmaz bir anlatım aracım olacağı belliydi. Yetersiz kaldığım sözcüklerden, yeteneksiz olduğum müzikten ve pek ilgi duymadığım resimden farklı bir dil aracılığıyla kendimi açıkladım.
Ansızın çevremdeki dünyayla, aklın kısıtlayıcı denetiminden neredeyse tensel bir biçimde kurtulmuş, ruhtan ruha bağ kurmaya izin veren bir dille iletişim kurma olanağı bulmuştum.
Kendimi çözümsüz ve kavranılamayacak kadar karışık bir durum içinde buldum.
Düşünde, karısının yatakta öldürüldüğünü anladığı zaman sormuştu: "Ayna kırıldı, ama parçalar ne yansıtıyor?"
Hâlâ iyi bir yanıtım yok!