Ölüydüm.
Göçme dürtüsü hissediyordum.
Göçtüm.
Ben daimi değilim, binalar ve anıtlar bile daimi değil, şehir daimi değil, koca dünya daimi değil. Her şey değişir, her an değişiyor.
. . . . . ╰──╮⋆.ೃ࿔*:･╭──╯ . . . . .
Muadili olmayan kurguya sahip bir kitap. Sadece laf olsun diye söylemiyorum bunu gerçekten başka bir benzeri olduğunu düşünmüyorum(en azından ben karşlaşmadım). Tabii bu demek değil ki kusursuz bir kurguya sahip.
Kurgusunu anlatmak her ne kadar kolay olmasa da; başka kitaplardan alıntılarla harmanlanmış şekilde, gerçeğe dayalı bir olaydan esinlenerek çok farklı bir konu ortaya çıkarmış yazar. Kısaca gerçek bir olayın gerçeküstü kurgusu diyebilirim.
Konu olarak aslında henüz eceli gelmemiş insanların ani ölümleriyle, ruhlarının günahlarından dolayı ne Cehenneme girebildiği ne de cennete gittiği " 
Arafta " kalmışların hikayesi.
Güzel mesajlar içermesine rağmen kurgusunu biraz fazla zorlama bulduğumu söylemeliyim. Yazar yeni bir şey denediği için saygıyı hak ediyor fakat üzerine daha fazla kafa yorulması gerekiyordu diye düşünüyorum. Yinede zekice yazıldığını inkâr edemem.
İlginç, farklı şeyler okumayı sevenlere öneririm. Kitabı anlamanız için sonuna kadar okumanız gerekli. Aksi takdirde hiçbir şey anlamazsınız. Arafta kalanlara selâm olsun...
•ᴀʀᴀғᴛᴀ•
Bazı darbeler kırılgan insanlara fazla ağır gelir.
Herkes acı çekiyordu ya da çekmişti ve çekecekti. Hayatın doğasında vardı bu.
Bir üçlemeden oluşan roman üç kitapta da bizi farklı dünyalara taşıyor. İlk kitapta savaştan kaçırılan ikizlerin anneannelerinin yanında hayata tutunmaları objektif bir dille anlatılıyor. Öyle ki çocukların üstün zekalı gösterilmesinden sonra algılıyorsunuz yaşadıkları etik karmaşasını.
İkinci kitap Lucas’ın hayatını ele alıyor. Yıllar boyu kardeşini arayan ve onu beklerken savaşın zihnindeki kalıntılarıyla bazen çirkin, bazen korkutucu anılırını dinliyoruz.
Üçüncü kitapta işler biraz sarpa sarıyor. Sorgulamaya başlıyorsunuz. İkizler gerçekten var mı? Kişiler hayal ürünü mü? Tüm bu okunananlar bir şizofrenin notları mıydı? Derken ben gerçek ve gerçekdışının ayrımını yapamadım.
Dili sert ve çarpıcı. İnsan ilişkileri tüm çıplaklığıyla verilmiş ve çevirisi muhteşem. Bu objektiflik beni hiç rahatsız etmedi çünkü Macar edebiyatına hakim değilim, okuduğum birkaç not arasında Macar edebiyatının ağır bir dili olduğu yazılıyordu. Nitekim bu kitapta bu yüzden bu kadar çarpıcı sanırım.
İkizlerin ilişkisini 
Trevanian’nın 
Katya'nın Yazı kitabındaki ilişkiyi andırdı bir nebze. Acımasız ve bi yandan sevginin varlığı inkar edilemez fakat bir o kadar da sert.
"Ah, Romeo, Romeo! Neden Romeo'sun sen?
İsimlerin, insana mıh gibi çakılmasının gereksizliği üzerine düşündüğüm günlerde, kitabın çevrilen tiyatro sahnelerinde de çok duyduğumuz bir söz üzerine kitaba başladım desem...Tabi ki artık kültleşmiş bir eseri, daha okumamış olmanın verdiği utancı da eklersek artık zamanı gelmişti.
Aileler, isimler ,doğduğun yer ve insanın elinde olmadan kabullenmesi gereken daha nice şeylerin gereksizliği ve yol açtığı talihsiz durumlar üzerine kurgulanan bir eser;
''Ah Romeo ! Neden Romeo'sun sen ? İnkar et babanı, adını yadsı. Eğer yapamazsan yemin et sevdiğine.'' ve de bence benzer şeyleri çağrıştıran Aylak Adam da da geçen çok katıldığım bir alıntıyı da paylaşmak isterim sizlerle; '' Bence insanın adı onunla en az ilgili olan yanıdır. Doğar doğmaz o bilmeden başkaları veriyor. Ama yapışıp kalıyor ona. Onsuz olamıyor.''.
Bir alıntı daha; ''Erkeklerde inanç, bağlılık, dürüstlük arama; Hepsi yalancı, kötü, hepsi içten pazarlıklı.'':)
Tabi ki şiirsel anlatımıyla, orijinal dilinin kim bilir ne kadar güzel olduğunu düşünerek ve sayfaları nasıl geçtiğimi bilmeden okuduğum bir eserdi. Daha nice altını çizdiğim cümlelerle dolu kitabı, ölmeden önce okunacaklar listenize mutlaka ekleyin derim. Gerçi bu eseri okurken ''ölmeden önce öleceksiniz '':))
Teşekkür ederim, buraya kadar okuduğunuz için. Keyifli okumalar hepimize.
William Shakespeare 
Romeo ve Juliet
