Tüm Gerçekliğiyle Raskolnikov!
“Bence, gerçekten büyük insanlar, büyük acılar çekmek zorundadırlar.” (Sf. 330)
‘Suç ve Ceza’yı yıllar önce, henüz kitaplarla pek bir tanışıklığımın olmadığı zamanlarda okuma gibi bir yanlışa düşmüştüm. Daha da ileri gidip okuduğum ilk eserlerden biriydi dersem abartmış sayılmam. Takdir edersiniz ki okumaya başlamak için doğru bir seçim
Erkek nefreti ve kadın tapısı aşılamak için yazılmış, yalan, çarpıtma ve yanlılıkla dolu sözde bilim kitabı. Kitabı bana kimin tavsiye ettiğini unuttuğum için kendisine söyleyemedim. Buradan kitabı tavsiye etmiş veya beğenerek okumuş olan herkese söyleyeyim: Bu şekilde kitap okursanız bilim adına daha çok aldatılırsınız.
Aynı yazar tarafından
AY IŞIĞIM / ÖZLEM BİNEL
Sır Bende'yi okuyunca, devamı olan Ay Işığım'ı da okumam gerekiyordu, bende okudum. Hem de ne okumak, yuttum :))))))
“Bu dünyaya sıkıştırıldık biz. Ya öncesinde daha mutluysak? Ölünce nereye gidecek bu ruh dediğimiz. Böcekler kemirirken o bakmalara doyulmayan yüzünü, ne hissedeceksin Eşref? Hiçbir şey
İtalyan yazarlar hakkında pek fazla bilgim yok, daha önce Calvino okumuş ve beğenmemiştim.
Luigi okuduğum ikinci İtalyan yazar ve şu yazarla tanışma kitabı lafına uyuz oluyorum ama yazarın okuduğum ilk kitabı diyeceğim.
Başlangıçta hiç sevmesem de, ortasında ve sonlarına doğru şapka çıkardığım bir eser oldu bu. Vitangelo Moscarda isimli ana karakterimizin, aynanın karşısında kendisine bakarken, eşinin ona burnunun yamuk olmasını söylemesi ile başlıyor hikaye.
Karakterimizin vücudunun bütün kusurlarını yüzüne vuran sevgili eşi Dida'nın eleştirileri karşısında, karakterimiz hayatı ve varoluş kimliğini sorgulamaya başlıyor.
Bu sorgulamadan şöyle bir sonuç ortaya çıkıyor; Herkes kendisini tek kişi sanır ama aslında bu bir yanılsamadır. Çünkü bir insanı herkes kendisine göre tanır. Bu durumda bir insandan aslında birden çok vardır.
Ayrıca yaptığımız eylemler, başka bir şeyin iyi ya da kötü olmasını sağlayabilir. ve sonsuza kadar kalıcıdır. "Ne yaparsanız yapın kurtulamazsınız" demiş Luigi.
Bizden yüzlerce varsa, bu eylemler bir tane biz için geçerli olur. Eylem bittiğinde o biz de biteriz. Yaptığımız bir eylemi herkes kendince değerlendirir, kimine göre doğrudur, kimi yanlış olduğunu savunur.
Herkese göre farklı olduğuna göre, herkesin gözünde bizde başka bir insandan ibaretiz. Bir yerden sonra bu sorgulamalar bizi yalnızlığa götürüyor. "Yalnızdım. Tüm dünyada yalnız. Kendim için bile yalnız." dediği gibi Luigi'nin. Şimdi soruyorum; İnsan bir midir? hiç midir yoksa binlerce midir?
Erkek nefreti ve kadın tapısı aşılamak için yazılmış, yalan, çarpıtma ve yanlılıkla dolu sözde bilim kitabı. Kitabı bana kimin tavsiye ettiğini unuttuğum için kendisine söyleyemedim. Buradan kitabı tavsiye etmiş veya beğenerek okumuş olan herkese söyleyeyim: Bu şekilde kitap okursanız bilim adına daha çok aldatılırsınız.
Aynı yazar tarafından
Benim için şimdiye kadar, Tanrı'ya olan inancımı içimde, kendi bildiğim şekilde yaşamak yeterli olmuştu. Ama benden farklı düşünenlere saygıyla da, Bibi'nin kiliseden içeri girmesine hep engel oldum ve kendim de girmedim. İnancımı kendi bildiğim gibi, başkalarının yaptırdığı binalarda diz üstü çökerek değil de, kendi ayaklarımın üstünde yaşamayı tercih ettim.
Tüm eserlerinde olduğu gibi bu eserinde de Pirandello, insanın varoluşu ve kimliği üzerine eğiliyor. Halim selim bir adam olan "Vitangelo Moscarda"nın tüm hayatı, karısının bir gün kendisine sorduğu ve burnun eğriliğinden dem vurduğu o basit soruyla altüst olur. Kendisinden başlayarak tüm yaşamını acımasızca sorgular ve kendini yeniden bulmak için kendini parçalara bölmeyi öğrenir. Moscarda kimdir, kendi gördüğü mü yoksa başkalarının gördüğü mü? Kişilik bölünmesinin acımasızca ve mizahi bir dille işlendiği eser, ölümsüz bir de edebi kahraman da yaratır, "Vitangelo Moscarda." Ve o kahraman bize şu soruyu sorar, insan bir midir, hiç midir yoksa binlerce midir?