Susarak unutmayı,
Yaşayarak alışmayı,
Güvenerek aldanmayı,
Ve severek kaybetmeyi öğrenmiş her insan için
Yalnızlık:
DERT değil,
Sadece ZEVKTİR.
Davranışlarımıza da bir sarı ışık lazım!
Öfkelendiğimizde neden yüksek sesle konuşuruz?
Bir bilge öğrencileriyle gezerken birbirlerine öfkeyle bağıran bir aile görür ve talebelerine sorar; “İnsanlar neden birbirlerine öfkeyle bağırır?” Öğrencilerinden biri, ‘Sakinliğimizi kaybettiğimiz için.’ der. Bunun üzerine bilge, ‘Ama öfkelendiğimiz insan yanı başımızdayken ona neden bağırırız?’ diyerek sorusunu tekrarlar. ‘O kişiye söyleyeceklerimizi alçak bir sesle aktarabilecek iken neden yüksek sesle anlatma ihtiyacı duyarız?’ diye sorunu bir daha yineler. Öğrenciler cevap veremez.
Bilge şöyle açıklar, ‘İki insan birbirine öfkelendiği zaman kalpleri birbirinden uzaklaşır. Bu uzak mesafeden birbirlerine seslerini duyurabilmek için bağırmak zorunda kalırlar. Ne kadar çok öfkelenirlerse arada açılan bu kalbi mesafeyi kapatabilmek için o kadar çok bağırırlar.’ der.
Yasemin Yaşar
tutun ki ben kahin değilim
zamanın birinde şehir içre bir şehirde, kalabalık mı kalabalık bir cinnet yerinde bir iş tavsiyesi almıştım. işin stresini ve telaşını azaltmak için gelen geçen insanların huyu olsun kaşı gözü olsun dalga geçersem (şaka yapmaktı onlara göre) azaltabilecekmişim. yanımda insanları ufakcık bir sebepten büyük terbiyesizlik etmiş gibi azarlandıkları için güler yüzümü kimseden esirgememeye çalışıyorum. geç kalınmadan asrın buluşu gibi bu tavsiye veriliyor.
terbiyesizlik karşısında kimsenin susmasını beklemiyorum. zaten ben de susmam. lakin bunun dışında kalan sebepler diğer insanları yerli yersiz dalga geçip azarlama hakkı vermiyor.
insanlarla dayanabileceğiniz bir mesafeniz olsun. ne siz bu sınırı aşın ne de onlara izin verin. had bilmenin insanın önce kendi haddini bilmesinden başladığına inanıyorum. yoksa ha sınırlarınızı korumuşsunuz ha iştah dolusu bir cüretle insan azarlamışsınız dışarıdaki göze ikisi de bir.
