Ölmek istemek ve/veya ölememek. Yazarın kitapta yine bu temayı işlediği gözden kaçmıyor. Yine diyorum çünkü yazarın geçenlerde okumuş olduğum ve birçok ödül sahibi olan kitabı 
Gece Yarısı Kütüphanesi ile o kadar benzer bir kitap ki insan hayret ediyor. Kişinin belli bir tarzının olması anlaşılabilir tabii, demek ki yazar kendine bulduğu örüntünün içinden çıkmak istemiyor ya da belki de bu benzerlikler ile bir konuya farkındalık oluşturmak istiyor, bilemeyiz.
Kitapla ilgili olarak sevdiğim bazı detaylardan bahsedersem, bunlardan biri için akıcı olması diyebilirim. Bundan sonra ne olacağı üzerine bir merak uyandırıp kendisini okutmayı başaran bir kitap. Geçmiş ve günümüze atıflar ile süregelmesi de bence güzel bir detay. Sevmediğim kısım ise yüzeyselliği. Spoiler vermeden ne demek istediğimi açıklayacak olursam, mesela bana göre yüzeysellik nedir, sadece 3 cümle konuştuğu bir X karakterine aşık olup bu tanımadığı, karakterini, zevklerini, hobilerini, korkularını hatta muhtemelen tam adını bile bilmediği bu kararkteri beraber bir hayat paylaştığı ilk aşkı ile bir tutması yüzeyselliktir. Ya da yıllar süren bir küslüğün, bir düşmanlığın 1 dakikada dostluğa dönüşmesi yüzeyselliktir. Kitabı kısa kesmek için apar topar bitirilmiş gibi bir durum. Kitabın 4'te üçü ağır ağır ilerlerken ve hiçbir yere bağlanamamışken 4'te birinin bu kadar hızlı olması kitabın akışını bozmuş diyebilirim. Kitabı okumak güzel bir deneyimdi ancak yazarın başka kitaplarını merak etmem konusunda da bir engeldi de. Sanırım bu yazardan okumayı burada noktalıyorum, yine de ne denir işte zevkler renkler.
Daha ne kadar ileri gidebilir dedikçe Agota Kristof’u biraz daha ileri gitmiş buluyorum. Ne yapıyorsun Kristof diyorum, delilik bu. Zannederim ki 
Dün ile birlikte yazarın tüm kitaplarını okumuş oldum. Bu yolculuğun sonuna geldiğim için sevinmeli miyim üzülmeli miyim bilmiyorum. Çünkü hem bir yük Kristof’un yazdıkları, hem de bir hafiflik.
.
Kuklacı, Nasırlı, Marangoz… bir çok ismi olsa da netice de anne karnında aldığı darbelerle bir bacağı eksik dünyaya gelmiş bir bebek. Belleksiz dediği babası yüzünden annesiz , sevgisiz büyüyen babasından hep nefret eden bir çocuk. El arabasında taşınmış hep eşya gibi...Büyüyünce insanlardan kaçış yolu olarak kendi yaptığı maskeyi takerken ayrıca eksik doğduğu bacağına tahta bir bacak yapıyor. Kuklacı 32 yaşında Turuncu saçlı cüce fahişe Mandalina ile tanışıyor, kimsenin bilmediği bir ada keşfediyor , sevgiyi hissediyor, umut ediyor. Mandalina da adayı bulması konusunda onu cesaretlendiriyor. Mandalinaya güveniyor onunla kalbindeki ve bacağındaki boşluğu dolduruyor.
Kuklacı dönüp baktığında nefret ettiği kızdığı kaçtığı babasına benzetiyor kendini. Kuklacı'nın kuklacı olmak için çok acısı vardı. Emre Timur okurken hırpalar bittiğinde derin bir huzursuzluk hissi verir. Yazarın amacı huzursuz etmek ki bunu yine başardı... Dünyaya gözlerini açan saf bir ruhun travmaları okurken içimi kanarttı. Öyle derin öyle sorgulatıcı yazıyor ki okumayan çok şey kaybediyor.
"Kukla ne?"
"İnsan gibi işte..."
"Niye gülüyor anne?"
"Çünkü umut ediyor."
#kuklaci
emre timur
