Jared Diamond şöyle der: •Amerika'daki büyük hayvanlar daha önce 22 kez Buzul Çağı atlatmayı başarmışlardı.• Sonra insan geldi ve hepsi yok oldu. insan dünyada olduğu sürece, hayvan olmaya nazaran insan olmak, hayatta kalmak için daha büyük bir ''şanstır.
İnsan olmak istemediği şekilde biyerde kalmamalı. zira kendi adına yaşamayı unutursun. Herşeyimle nasıl olursa olsun kalmak istesemde kalmamalıyım. Bu acıyı çekmek beni daha çok ben yapar.
"Kimse suçlu değil aslında.
Değer yargılarımız farklı.
Sizin 'Kırılganlık' 'Alınganlık' dediklerinize
biz 'Hala İnsan kalmak'' diyoruz.
Sizin ' 'Sosyallik'' dediklerinize
biz 'Ucuz ve kalitesiz yaşamak' diyoruz.
Sizin 'Saf' dediğinize biz ' Temiz' diyoruz.
Böyle uzayıp gidiyor hikaye..
Uzun lafın kısası;
Sizin kırıp geçtiğinize
Biz 'Gönül' diyoruz..."🙏
An cak aniden öl ü mle yüz yüze gelince hayatta kalmak için her kesten, hatta bizzat Şeytan' dan bile gelen yardım elini kabul etmeye istekli oluyordun. Bu temel insan içgüdüsüydü. Onur ve saygıdeğerlik o noktada pencereden uçup gidiyordu.
Hz. Hasan-ı Basri (Allah ondan râzı olsun) şöyle buyurmuştur:
– Bir insan topluluğu gördüm ki, onlar belâdan sevinirlerdi. Sizin nimete sevinmenizden de çoktu bu sevinişleri! Eğer onlar sizi görselerdi: “Bunlar şeytandır” derlerdi. Eğer siz onları görseydiniz:
“Bunlar divânedir!” derdiniz. O insanların belâya sevinmelerinin sebebi, dünyadan gönüllerini kesmek içindi. Ölüm vaktinde hiçbir şeye bağlı kalmak istemezlerdi.
Nokta .
İnsana çok dokunan kimi durumlar vardır ki, sessiz kalmak, "kendi içine dönmek", içsel konuşmalar yapmak ve kendi benliğinde ve onun etrafında neler olup bittiğine dikkat kesilmek, yerinde olabilir. Susarken insan tamamen kendiyledir. Konuşmayla döküp saçmadan toplayabilir duygularını ve düşüncelerini. Başka sesler bağıra çağıra günlük işlerini görürken uzun süre geride kalmış veya kendini işittirememiş daha hafif sesler, onunla konuşmaya başlarlar o zaman. Yüksek sesler, kendi sınırlılıklarını gizliden gizliye biliyorlardır tabii ki: O kadar gürültü çıkarmalarının nedeni budur. Hafif sesler ise, sükunet saatleri olmasaydı fark edilemeyecek, sonsuz bir uzaklıktan konuşurlar. "Aynı zamanda sessiz de olmayan hiçbir yücelik yoktur," demişti bir vakitler Seneca
