Peyami Safa “Yalnızız” romanında:’İnsan yalan söylemeye başaladığı andan itibaren yalnızdır.’ der ve romanın ilerleyen bölümlerinde yalanın ateşi çağrıştıran acı kokusu burun direklerimizi sızlatır.
Yıllar öncesinden bu kitabı hatırlamama vesile olan “Korku” konforlu hayat alanında bir heyecan, bir haz arayan Irene’in korku ve şantajla kabusa dönen hayatından kısa bir kesit sunuyor okura. Hüsranla sonuçlanabilecek ve gecelerini uykusuz geçirmesine sebep olacak vicdan yarası anlayışlı bir eşle Irene için kabus olmaktan çıkıyor.
Az sözle de çok derin iç muhasebeleri anlatılabileceğini okuduğum her hikayesinde anlıyorum Zweıg’in. Utançlar derin yaralara dönmeden temiz bir vicdan için uğraşmalı insan. Okuna!
🩵Tehlikenin doğurduğu korku, içinde tuhaf bir çekim, ürpertici bir haz karıncalanması başlatmıştı bile; bu parmaklarını hançerin soğuk ağzına sürmek veya bir namlunun içinde ölümü barındıran kara ağzına bakmak gibi bir duyguydu.
🩵Korku cezadan çok daha beterdir, çünkü ceza bellidir. Ağır da olsa hafif de hiçbir zaman belirsizliğin dehşeti kadar o sondu gerilimin ürkünçlüğü kadar kötü değildir.
🩵İçinde hâlâ acıyan bir yer vardı, ama iyi şeyler vaat eden bir acıydı bu, tamamen kapanmadan önce kabuk tutarken yanan yaralar gibi sıcak, ama yumuşak acı…
Hiç ve Her Şey adlı şiir kitabı yorumuyla geldim...
-Sizi ilk sayfasından içine çekip son sayfasına kadar duygular arasındaki geçişler ile ilerletmeyi başaran şiir
