“Ah, bu sürekli yatma isteği! Nedir bu hal? İnsan neden böyle tembelleşir?”
Aslında bu erinç dedikleri de nedir? Bu, görünüşte çekicidir, ama birçok bakımdan
kaçınılacak bir şeydir. Üzücü olabilir diye onurlu bir işe başlamamak ya da başladıktan sonra yarıda bırakmak akla sığacak bir iş midir? Üzüntüden kaçarsak, erdemden de kaçmalıyız.
"...İki insan birbiriyle konuşursa iletişim vardır," diye düşünüyorlar. Halbuki, iki kişi arasında, mesaj alışverişinin olduğu her zaman iletişim vardır.
Peki mesaj nedir?
Anlamı olan her şey mesajdır..."
"Büyü nedir öğrenmek isteyen kişi önce kendi etrafına bakmalıdır. Tanrı, insan denen varlığa söylemek istediği her şeyi karşısına koymuştur. Buna güneşin geleneği denir."
Kendi içlerinde bulamadıkları şeyi, eşyada bulma vehmi içindedirler. Bu yüzden, eşya, bir nihai amaç, bir sığınak görüntüsüne bürünmüştür onlar için. Tüketim amacıyla yapılan bu eşya üretimi vetiresinde, insan eşyayı fethetmez, ona teslim olur. Baksanız, eşyaya köledirler. Bu köleliği kışkırtıcı, körükleyici bir örgüt oluşmuştur çevrelerinde. Her gün yeni bir mal sürülür piyasaya. Her yeni mal yeni bir puttur bu insan için. Ama eşya, sahip olunduğu anda, amaç olmaktan çıkar. Bu üzerlerine, iltica ettikleri sığınağın çöküşüdür. Bütün sığınakları, böyle, tek tek çökecektir üzerlerine. Ama onlar, doymak ve uslanmak nedir bilmezler. Çılgın bir açgözlülük içindedirler. Herkesin gözü, bir ötekinin sahip olduğu şey üzerindedir. İçlerindeki o unmaz ukde, bir türlü yatıştırılamaz.
