Herkes yaşanmaya değer bir hayatın peşindeydi. Kimi parayla, kimi şöhretle, kimi de aşkın yüceltilmiş yalanıyla doldurmaya çalışıyordu içindeki boşluğu. Oysa her biri, insanı esir eden birer zehirdi aslında. Tatlı, yavaş ve öldürücü.
Tıpkı deve dikenine her sürtünüşte kanını akıtan ama yine de geri durmayan bir beden gibi, insanlar da faniliğin dikenlerine bile isteye sürtünüyordu. Acının bile lezzetini çıkarmaya yeminli gibiydiler.
Doyumsuzluk iliklerine kadar işlemişti. Zirveye ulaşmak adına her şeyi mubah sayıyor, birbirlerinin omuzlarına basarak yükseliyorlardı. Makam uğruna insanlıklarını feda etmişlerdi; ruhları çürümüş, kalpleri taş kesilmişti.
Temelleri yalanla örülüydü. Vicdanları çoktan sessizliğe gömülmüştü. Şuursuzluklarını utanmadan sergiliyor, hatta bundan birer meziyet gibi söz ediyorlardı. Pişmanlık ise lügatlerinden silinmişti.
Kendilerine “lüks” adını verdikleri sahte bir cenneti satın alabilmek için, gerçek kimliklerini yok pahasına pazarlamışlardı.
İnsan, insanlığın sonunu getirecek kadar canavarlaşmıştı.
W.
@sonsuz_.misralar (instagram)
Tolstoy, kitabında açgözlülük, doyumsuzluk, yoksulluk, yardımseverlik ve sevgi gibi insanlık için önemli konuları işlemiş ve ortaya çok güzel bir kitap yazmıştır. Kitabı bu sayede her okuyanın beğendiği ve okudukça okuyası gelen güzel bir kitap yazdığını düşünüyorum. Dilin sade ve anlaşılır olmasıda kitabı okuyan herkesin rahatça anlayabilmesine ve kitaptan ders çıkarmasını sağlıyor.
Lev Tolstoy
İnsan Neyle Yaşar?
Doyum getiren başarı, başkalarından daha iyi yaparak değil, ruhunun sesini dinleyerek ve onun bilgeliğine güvenerek kazanılan başarıdır
Dış dünya onayına bağımlı yaşam sürdürüldüğünde kişi başkalarını memnun etme, kendini kıyaslama, başkaları için yaşama ve mükemmeliyetçilik kısırdöngüsü ve bağımlılığı içine hapsolur. Doyumsuzluk bu noktada kaçınılmazdır.
Kendi öz değerlerimize uygun yaşamadığımızda suçluluk, utanç ve korku duyarız. Bu duygularla yaşayan insanın doyum duygusunu bilmesi zordur.
Bir şeyi doğru yapsa bile, kendi değerlerinin ona söylediği doğru-yanlış mesajını duyamadığı için gerçek başarılarının bile doyumunu yaşayamaz.
Nüfusun büyük çoğunluğunun doyumsuz olduğu bir dünya sence ne anlama geliyor? Otoriter, hiyerarşik aile, toplum ve din yapılanmasının sonucu işte bu oluyor: Türlü değişik bağımlılıkları olan, birey olamamış yetişkin çocuklar toplumu
Gerçek doyumun onayı daima içseldir. Özün verdiği onay. İçsel onay kişinin bütünselliğini ve duyarlılığını artırır. Bize doyum veren bir başarımızdan dolayı dışarıdan da takdir geliyorsa ne ala. Ama şart değil.
İnsan kendi doğasına kendi ruhuna uygun yaşadığı ölçüde mutlu ve doyumlu olur. Yaşamdan haz alır.
Doyumlu insanın dünyası zengindir. Çünkü iç dünyası, zenginliğini ifade etmenin doyumunu yaşamaktadır.
