Küçükken alınan hayat dersleri hiç akıldan çıkmıyor. İnsan büyüyünce yolunu kaybetmemek için hep o ilk derslerden kalma minik kırıntıları izliyor.
İnsan belli bir yaşa gelince kendisininkinden çok daha büyük bir hikâyenin parçası olduğunu daha iyi kavrıyor. O zaman esas kahramanlar filmlerden ve kitaplardan çıkıp hayatın içine, sıradan sanılan mucizevi anların içine yerleşiyor. Ve sunulmayı bekleyen teşekkürler bir bir asılıyor havaya.