Küçücük ayaklarımla söndürdüğüm sigara izmaritleri, koskoca yangınları önleyecek zannederdim. Her felaketi önler, her iyiliğin altından çıkardım. Kahramanlık oyununu hangi kitaptan arakladım bilmiyorum. Yokuş aşağı indikçe, dünyayla birlikte küçülüp, yok olacağımı sanırdım, yok olmayı nasıl öğrenmiştim? En vahimi de bina tepeleriydi, bizim binanın bir tepesine çıkabilsem, atlaya, hoplaya, zıplaya o binadan diğerine, o apartmandan daha da uzağa ve istediğim her yere gidebilirdim. Semt değiştirmek de neydi ki? Ben şehir, kıta, hatta ülke değiştirebilirdim bu şekilde. Özel güçlerim olduğu saçmalığı nasıl da yer etmiş zavallı zayıf içime. Kendimi o koca evlerin tepesinden hiçbir yerime bir şey olmadan atlayabileceğime inanır, kendimi o kadar cesur ve büyük zannederdim. Hoş düşer, kalkar, ağlar, zıplar, kanardı her yerim ama yine de bir şey olmazdı burkulmanın dışında. Yaş aldıkça küçülüyormuş insan ve çocukluk dedikleri şey belki de en büyük hissettiğin, en cesur olduğun zamanlarmış, büyüdükçe cesareti de kırılıyormuş insanın. Saflık mıydı buna inanmak yoksa bilmişlik miydi bilmiyorum, ama hâlâ aklımda o zamanlar var, öyle berrak, o kadar şeffaf ki, sildiğim her şeyin altından çıkabilecek kadar da derin ve sağlam hatta kaçınılmaz. Bir şeylerin değişeceğine üstelik kendiliğinden hem inanç hem de inanmamak var, yerine göre birini çıkarıp, diğerini karartıyorum, bugün kendime inanıp, yarın inanmıyorum. Diğer gün hiç aklıma gelmiyor. Sonra siliyorum, yeniden yazdığımı zannedip, eskinin kopyasının üzerinden geçiyorum.
Bugünü Yaşama Arzusu
#Schopenhauer *Yazar #Aldığımız her nefes bizi sürekli etkisi altında olduğumuz ölüme doğru çeker... Nihal olarak zafer ölümün olacaktır, çünkü doğumla birlikte ölüm zaten bizim kaderimiz olmuştur ve avını yutmadan önce onunla yalnızca kısa bir süre için oynar. Bununla birlikte, hayatımıza olabildiğince uzun bir süre için büyük bir ilgi ve
Reklam
İnsanın en büyük felâketi kendisidir.
Âfetü'l-insân mine'l-lisân İnsanın felâketi dilindendir.
Başkalarını ağlatarak gülemezsin, başkalarının felaketi üzerine saadet binası inşa edemezsin, YIKILIR. Güldüreceksin ki gülesin… insanın hatrını sormayandan insan olmaz
İnsanın felaketi var oluşunu ve var olanları parçalamasıyla başladı; duyguyu akıldan, kadını erkekten, doğayı insandan, insanı insandan ayırarak… Ve ne çok şey kaybetti var oluşundaki iyilikten…
H. Nur Erkızan
H. Nur Erkızan
Reklam
insan felaketi, doğa felaketinden daha can yakıcı değil mi? ..... insan insanın felaketidir
-DECCAL-
_İnsan kendi karakterine bakarak Tanrı'yı yaratmıştır. Üstün gördüğü özellikleri Tanrı'da görmek hoşuna gider. İğrenç özelliklerini de Şeytan'a yüklemiştir. _Bir tanrıbilimcinin, dincinin doğru diye duyduğu, yanlış olmak zorundadır: bu bir doğruluk ölçütü neredeyse. Savaş açtığım bu tanrıbilimci içgüdüsüdür: her yerde buldum onun
Yazsam şiir olursun, söylesem türkü, sussam mâtem..
Bir yüreğe bir kalbe sığınmak ne cüret, anlayacak tek bir insan dahi bulamazsınız caddeler dolusu kalabalıklarda.. Bu yüzden kelimenin tam anlamıyla Allah'tan başka sığınıcak bir liman bulamayız kendi dünyamızda.. Başka insanları başkalaştırmaktan değil. Tarif etmekte bile zorlanırız.. Sayı o kadar az ki.. Kadınlarda bile yok denilecek kadar
Resim