"Bu aptallar hiçbir şeyi bilmiyorlar. Sen ve senin gibi olan insanları hor görüyorlar. Kendi köpeklerine, atlarına zarar gelmesin diye hiç umursamaksızın senin gibi nice insanları öldürüyorlar. Ama sen 'Yaşasın Kral!' diye bağırdığında buna sevinirler; kendi büyüklüklerine inanırlar. Bırak öyle kalsın! Bir süre daha buna inanmaya devam etsinler." Bayan Defarge da kocasını onaylamak istercesine başını yavaşça salladı ve "Görkemli törenler insanın başını döndürür. Bunları gören her göz büyülenir; her ağız da çığlık atar." dedi.
"Doğru, hanımefendi." dedi yol işçisi zorlukla.
"Sana bir sürü bebek gösterseler ve içlerinden birini kendi kârların için öldürmen gerektiğini söyleseler, onlardan en güzel, en göz alıcı olanı seçersin, değil mi?"
"Doğrusunuz hanımefendi."
"Peki sana uçmayan bir kuş sürüsü verseler ve onların tüylerini yolmanı söyleseler, en güzel olanları seçersin, değil mi?
"Haklısınız, hanımefendi."
Bayan Defarge kralın arabasının en son görüldüğü yere bakarak, "Bak işte! Bugün gördün bebekleri de, kuşları da. Şimdi eve gidelim." dedi.
Sayfa 121Kitabı okudu
''...Sahiden her şey saçma mı, hayatın hiçbir anlamı yok mu? Bence öyle! Yok, hiçbir şey yok. İnsanın biyolojik fonksiyonlarına aşırı bir anlam yükleme çabası içindeyiz. Çünkü hiçlik zor geliyor.
Bazı kelebek türlerinin bir günlük ömrü, hücre bölünmesinin hızlı olmasından dolayı, insanın 80 yılına denktir. Bu durumda 70 yaşında ölen bir insan mı daha uzun yaşar, 25. saatini gören bir kelebek mi?
Zaten insanın kaderini bilmesinden daha korkunç ne olabilir? Herkes öleceği günü saati bilseydi, geriye sayım ne kadar zor olurdu, düşünsenize. Geçen her dakikayı bir tabut çivisi gibi algılamaz mıydık?
Benzemez insan dostlarıma/ Ağaçlar gölgesini esirgemez/ Güneş köpeğimden daha sadık/ Dizlerime sıçrar ellerimi ısıtır/ Karşılık beklemeden/ Hele kuşlar/ Avcılara bile kin beslemezler.”
Oktay Rıfat'ın “Gün Sonu Konuşması” şiiri böyle biter. Mahsusmahal için aklımda harfler, kâğıda, dünyaya, insana her baktığımda, bu dizeler sözden önce halkalandı
"İnsanın en kötü yalanı, kendine karşı olandır."
Naruto' nun 15 yıllık manga serüveni bitti. Benim hayatıma 4-5 yıldır yer alıyordu. Bunu manganın son sayısını 6-7 kere okuduk sonra ancak şimdi tam olarak kabul edebiliyorum. Naruto' yu basit bir anime gözüyle bakılmaması gereken animelerden biri hatta ortaokul veya lise çağından başlayıp geri kalan bütün yaşları kapsayacak kadar geniş bir konu çok hoş bir felsefesi var. Azim , kararlılığın arkadaş sevgisi ve sadakatin ,bazen hayatta kötü bir olayın veya kişinin aslında dünyada dengenin sağlayabilmek ve toplumu veya sevdiği insanları koruyabilmek için yaptığını , huzurun farklı bakış açılarıyla getirmeye çalışan düşüncelerin , korkunun olaylara bakış açısından kaynaklanabileceği karşılıklı anlayışın korkuyu silebileceğini bir insanın yalnızlığı ve acısı genelde o o duyguları yaşayanın tam olarak idrak edebileceği ve benim şimdi aklıma gelmeyen bir sürü konuyu(700 sayı mangası bitmeyen animesiyle baya geniş bir hikayesi var) işlendiği güzel bir mangaydı.
"Her bir insanın hikâyesi, bizi kendi başımızdan geçen olaylar kadar ilgilendirirdi. Yeter ki kendi gerçekliği içinde kavransın. Her hikâye, insan varoluşunun hikâyesi değil miydi? Ve akıp giden hayatın?"
