Vebalılarmışçasına kaçtığınız, pejmürde hallerinden uzak durduğunuz, sefillikleriyle moodunuzu düşüren, fakirlikleriyle mojonuzu bozan, yok olsalar da görmesek dediğiniz garibanların öykülerini, sevimli ve sıcak bir Türkçeyle yazmış Demirtaş.
Sevenlerin, sebat gösterenlerin, inananların, inanmayanların öykülerini de.
Ama en çok adaletsizliğin öyküsünü.
İşçiler, işsizler, mevsimlik işçiler, mevsimlik işsizler, koskoca devleti yormak istemeyen köylüler...
"Kürt siyaseti" diye bir mefhum varsa eğer onun hapisteki eski bir aktörü gibi değil de kalem oynatıp öykü yazan bir insan olarak, "vatan ve millet" adına yapılan yanlışlara sitem ettiği öyküleri de var. Adalet herkese lazım dedirtiyor bol bol.
İletişim dört koldan reklamını yapıp, "beklenen kitap" gibi sununca sayısız önyargıyla dolduysam da, kitap henüz bitmeden Demirtaş'ın iyi bir öykücü olduğuna kani oldum, insanın içine işleyen hikayeler yazan...
Fyodor Dostoyevski külliyatı kronolojik okuma maratonumun 11. kitabı olan 
Yeraltından Notlar’ı iki gün önce bitirdim. Ama ben mi kitabı bitirdim
