Emir Timur
Saltanatların fatihleri ve cihan hükümdarı olacak kaderlere sahip evlatlarına devlet yönetim ilkelerini miras bırakan Emir Timur. Bu ilkeler öyledir ki elinde tutan cihanı elinde tutar. Ellerinden kaçıran cihana rezil olur cinsten. Oğuz Ata'dan bu yana katlanılan tüm zahmet ve yorgunlukların siyaset ehli bir akıl ve tecrübeler ile yoğurulmuş
Necip Fazıl'ın kitabı yazarken ki hissiyatının belki bir kuplesini temsil edecek sözleri şöyle: "Bunların hikâyesini anlatmak ve dinlemek bile bana giran geliyor, azap veriyor."
Yazarının hissiyatı mıdır okuyucuyu da bu girdaba sokan, yaşananların akıl, havsala almayan boyutu mudur?
Buna okuyanın cevabı net olacaktır;
Zira küfrün bu kadar açık olup bu kadar yüzsüzce, kılıflara sokularak, her defasında şirin bir amaç zaviyesinden çıkardığı tıngırtıları aklı, vicdanı olan herkesin bi taraflarını çınlatacak...
Tabi eğer insaniyet namına bir kırıntı kalmışsa bendinde.
Hedefinin ne olduğunu "tam olarak bildiğimiz zihniyetin", kendini şeytanın askeri olmaya adamış, hatta iblisi dahi şaşırtacak hilelerle, oyunlarla, memleketi park görüp, içinde alayla, keyifle evcilik oynamalarına denecek ne söz var ben bilmiyorum.
Yazıyorlar oynuyorlar, yazıyorlar oynuyorlar...
Ne yazmaları bitti ne oyunları.
Hepimiz ölene kadar sürecek gibi, zaten öyle de deniyor bkz:
"Sonra elbette onlara önlerinden, arkalarından, sağlarından, sollarından sokulacağım ve sen, onların çoklarını şükredenlerden bulmayacaksın!" dedi.
Allah buyurdu: Haydi, yerilmiş ve kovulmuş olarak oradan çık! Andolsun ki, onlardan kim sana uyarsa, sizin hepinizi cehenneme dolduracağım! "
Yazalım, çizelim, oynayalım... Görüşeceğiz
“Her kim zerre kadar iyilik yapmışsa, onun mükâfatını görecek. Ve her kim de zerre kadar kötülük yapmışsa, onun cezasını görecektir.”(Zilzal, 99/7-8).
Bu kitaba yorum yapabilmek için hissettiğim onca duyguyu sindirmem gerekti. Çok uzun bir yorum da olmayacak sanırım bu, hatırlamak bile nahoş geliyor.
Öncelikle bu kitabın yüz temel eserde olmasının üzerimdeki dehşetinden bahsetmek istiyorum. Lise çağındaki gençlerin gelişim özelliklerini dikkate aldığımda bu kitabın bir hayli sarsıcı olduğunu düşünüyorum fakat günümüz şartları düşünülünce Kuyucaklı Yusuf da ne ki? Öyle değil mi? Benim için öyle değil, çok yazık.
Kitabın, dolaylı olarak yazarın, dünyaya bakışı beni bir hayli düşündürdü. Sabahattin Ali için üzüldüm. Dünyaya böyle bakmak korkunç olmalı. Bunun yanında koca bir kasabanın ele alındığı bu kitapta tek bir iyilik, insaniyet olmayışı da ayrı bir üzüntüm oldu. Kitaptaki insanların alayı çelişkiler içinde. Şimdi hepsini sıralamak istemiyorum, hatırlamak da istemiyorum ama herkesin bu denli cahil, bencil, kötü ve çirkin olduğuna inanmıyorum.
Benim için kitabı bitiren yer, tecavüze uğrayan küçücük bir kızın bunu anlatırken başvurduğu yol oldu. Bir çocuğun, tecavüze uğradığı günü anlatırken dağın, bayırın, çayırın görünüşüyle ilgili bir şey hatırlayabileceğine inanmıyorum. Çocuk olmaya da gerek yok. Bu olayın işleniş şeklini, önemsizleştirilişini vs. hepsini kenara bıraksak, belki esas mesaj bu yapılmamalı demekti desek bile, o anlatış sahnesini gerçekten yok sayamıyorum. Yazarın bana hitap etmediğine o an karar verdim. Evet, dili akıcı ve tasvirleri başarılı ama Allah aşkına öyle bir anda bu tasvirlere neden ihtiyacımız var?
Sevmedim, beğenmedim ve keşke okumasaydım diyerek üzüntüyle kitabı rafa kaldırdım. Tavsiye etmiyorum.
Şatafatlı iş adamlarına öğütler, alttan çıkabilecek olanlara değil de zaten variyetli olan veliahtlara itafen yazılmış bir kitap..
Doğru okuyucuyu bulursa birşeyler katacaktır.
Benim geleneklerime karşı birçok öğüt yada tavsiye var uygulayan insan çokta olsa insaniyet açısından etik olmadığını düşünüyorum bu tavsiyelerin ama kitapta da dediği gibi prosefyonel hayat..:)
Edebiyatımızın ilk edebi Romanı olarak Namık Kemal’in kaleminden ustaca,yalın ve akıcı bir üslupla yazılmış ama Sonlara doğru biraz sıkıldığımı itiraf etmeliyim.
Babıali’de Katib olan Ali bey, kötü şöhretli Mehpeyker ve iyi kalpli cariye Dilaşub arasında geçen hazin bir sonu olan kitap.
Ahmed-i Hani’nin 1692 yılında yazdığı Mem u Zin’e benzer. Mem ve Zin birbirine aşık iki insandır ama Beko vardır kötü kalpli çirkin ruhlu,Mem ve Zin’in kavuşmaması için elinden geleni yapar.Zindandaki Mem ,Zin’i görünce ölür. Zin de Mem’in ölmesine dayanamaz ölür, Tacdin Beko’yu öldürür.Mem,Zin ve Beko yanyana gömülürler.
Eğlence gibi hiç hükümsüz şeylerde bile beğenmediği hali riya ile beğenir görünmek insaniyet vazifelerinden sayılıyor.(syf 13)
İnsan her adımını mezardan uzaklaşmak için atar, yine her adımda mezara bir adım daha yaklaşır.(syf 15)
İnsanın durumu budur, bir amacın arkasında dolaşır, fakat meydana gelmesine en fazla umutlu olduğu zaman yaklaşmasından çekinmeye başlar.(syf 22)
Eğer Tarak saçının bir teline zarar verecek olsa. Şimşir ağacı yetişen bütün yerleri yakarım.(syf 35)
“Lagündeki mercanların arasına yuvarlanmış sürüngenler gibi insanlar. Ama o sürüngenlere bile denizin berrak suları, güneşin sıcacık soluğu ulaşır. Acaba papalagi yarattığı bir taşla övünüyor mudur?”
Okuduğuma odaklanamıyorum, okuduğum uzun betimlemelerin arasında kayboluyorum,şu sancılı süreçte bana iyi gelecek bir seyler okuyayım,hem pastam
