O biyonik seks robotlarınınki kadar sıkı, simetrik ve genç kalan vücutlarımız asla olmayacağı için toplumun gerçekdışı "en iyi" vücut modeline sahip olmadığımız halde sahip olduğumuz vücutlarla nasıl mutlu olabileceğimizi derhal öğrenmeliyiz çünkü vücudumuzdan memnun olmamak
daha iyi görünmemizi sağlamıyor. Yalnızca kendimizi daha kötü hissetmemizi sağlıyor. Bizler en kusursuz görünen seks robotundan kat kat daha iyiyiz. Biz insanız. İnsan gibi görünmekten utanmamalıyız.
Sevildiğini hissetmeksizin, sevgi nedir bilmeksizin yetiştirilmiş, yaşından önce büyümek zorunda kalmış ne çok insanız. Annesinden, babasından bir öpücük almanın kendisine çok görüldüğü, “kızım” hitabının kendisi için havalara uçacak denli az söylendiği kayıp çocukluk yılları…
Çocukluğun o sevgisizliğinin boşluğunu doldurmaya çalışıyorum her anımda. Bana söylenen her güzel söz, verilen her tebessüm, düşünüldüğün ve değer görüldüğümü hissettiğim en ufak hareket beni birine bağlıyor bu yüzden. İnsanlara kolayca kanmam bundandır belki de, kolayca sevmem, kolayca bağlanmam ve kendi içimde savaşlar vererek o bağlanmayı koparmaya çalışmam… çünkü korkuyorum, o sevgisizliğin yol açtığı boşluğu doldurmaya çalışırken kendime zarar vermekten… başa çıkmaya çalışıyorum o boşlukla. Amansız bir mücadele veriyorum içten içe. O boşluk hep olacak ruhumda, biliyorum. El üstünde tutulmak bile yeterli gelmeyecek onu doldurmaya belki de. Ruhunda derin yaralar bırakılmış, sevgisizliğin toprağında nadasa bırakılmış bir hayatın cesedini taşıyorum sırtımda. Olduğu yere kadar, inatla…
Vecdi Çiçek Açtı
Vecdi hepimizin önünü açmış bir adamdır. Onun yaptıkları karşısında bizim hiçbir vukuatımız göze çarpmamıştır. Sonuçta hepimizin biraz içki, biraz kumar, hani ne bileyim, birkaç çapkınlık davası olmuştur ama hepsine olur o kadar deyip geçtiler. Neticede hepimiz insanız ve hiçbirimiz Vecdi değiliz.
Sayfa 50Kitabı okudu
Açlık Oyunları
Nefis terbiyesinde çokça anlatılan kudsi bir hadistir.
Allah (cc) nefse sorar; sen kimsin, ben kimim?
Nefis; "ene ene, ente ente; sen sensin, ben benim" der. Keyfiyeti Allah (cc) tarafınca bilinen bir süre, ateşle terbiye görür. Sonra Rab yine sorar, cevap değişmez. Bu defalarca tekrarlanır, her defasında cevap aynıdır; Nefis;
Hep seçtik güzel olanı…
Ne kadar da ins’anız.
Mahfuz da benliğimize yazılı.
O hislere aşinayız..
"... gerçekten de kim olduğum, nereden geldiğim hiç o kadar mühim değil. Aynı şekilde de senin kim olduğun da, nereden geldiğin de hiç Mühim değil... çoban da, öbürleri de... İnsanız, anlıyor musun, İnsanız biz! Yaşamak için dünyaya geldiğimiz gelmiyor aklımıza Merak, hiç kurtulamadığımız merak bunu unutturuyor bize."
Sayfa 70 - İthaki YayınlarıKitabı okudu
Hiç kimseye benzemeyen bu adama deli denmez mi?
Tepem attı, başladım bağırmaya: "Ben bu evde esir miyim, köle miyim? Çocuğa bak, okula koş, evin ışı bıtmıyor, bir de bizim şehzadenin gönlünü eğlendirecekmişım, yeter artık! Ne bu yahu, yok vergisiymış, belediyesiymiş; ben insan değil miyim? Benim gezmeye, dinlenmeye hakkım yok mu?"
Şeref çıktı, odaya mı, mutfağa mı gittı bilmiyorum;
1 soru 1 cevap
Beni bu bunalımdan kim kurtaracak?
Vakit gece yarısını geçti. Pencerem açık. Uzaklardan hüzün dolu bir şarkı sesi geliyor.
İçimde tanımlanamaz bir daralma var. Bir el kalbimi sıkıyor sanki.
Ruhum kabına sığmıyor bu gece. Oda, ev, şehir, dünya, evren dar geliyor bana.
Bir yolculuk etmek, buralardan, kendimden, her şeyden uzaklaşmak, bir yerlere
Oysa en üzüldüğüm şey
ne biliyor musunuz?
Her şeyin farkında olmamıza
rağmen, bile bile yanlış yoldan
ilerlememizdir. İnsanız ve hatasız
kul olmaz doğru fakat derin
düşündüğümde bu durumun
aslında ne kadar ince bir çizgi
olduğunu fark ediyorum.
Yani o çizgiyi aştığımızda kalbimiz
sızlaması lazım ve inanın bunun
için aslında sadece temiz bir
vicdan gereklidir.
İşte üzüldüğüm durum da bu,
hata yapıyoruz ve sonunda
normalleştiriyoruz.
Vay bizim halimize eğer o bilerek
yapılan yanlışlarda kalbimiz
sızlamıyorsa.
alıntı
