Tarih öncesinin dev avcıları; arslanların,parsların pençelerinden kaptıkları avlarını, geyiklerini, karacalarını, belki bu
kayaları saran eski ormanlardan avlıyorlardı. Yahut bu gölün çevresinde pusular kurarak, şu mağaralar boğazına sürüklüyorlardı. Bu
maceraların en az 4000 yıllık bir geçmişi olması gerekti. Mesela 4000
yıl önce bir avcının, tam bu benim çöktüğüm mağara ağzında, günün bu saatinde, taştan bıçağıyle bir yaban domuzunu parçalamış olması mümkündü. Sonra aradan nice nice insan selleri geçti. İlk toplumlar, sonra Etiler, Frigyalılar, İskender'in şu dağın arkasında hemen yakınımızdaki Gordiyon'a sürüklediği ordular. Sonra Galatlar, Romalılar, Bizanslılar, Araplar, Türkler... Her dalganın yüzlerce yıl süren hikayesi var. Zaferler, yenilgiler, çileler ve nihayet şu Türkmen boylarının gelişi ve hazin eriyişi. Ormanların ölüşü, suların çekilişi, meraların soysuzlaşması...
Hulasa, insanoğlu buralarda bizden önce de yaşamıştı. Daima çarpışmış, daima çilesini çekmişti. O halde bu en azdan 4000 yıllık
insan seli içinde en korkağı ben miydim?
Sayfa 53 - Remzi KitabeviKitabı okudu
“Ölüm, şehirlerimizi kaybetmekle başlar.” Kim söylemişti bu cümleyi
hatırlamıyorum, ne yazık ki doğru… Doğru, lakin eksik. Ölüm, şehirlerimizi kaybetmekle başlar, vatanımızı kaybetmekle neticelenir.
Sahi nedir vatan? Bir toprak parçası mı, uçsuz bucaksız denizler, derin göller, yalçın dağlar, verimli ovalar, yemyeşil ormanlar, kalabalık
İnsan kâinatın özetidir...
Ne sirlar gizlidir o kâinatta...
Biz sadece tebessüm eden yüzü görür, kahkahaları işitiriz... aynı yıldızların göz kırpması gibi. Ya da Güneş'in Ay'a dokunması gibidir her şey. Tabii ki dışarıdan...
Hiç sormaz insanoğlu, taş neden sessizdir, bir sabır susar, sukûn eder. Anlatacak hiç bir sözü yokmudur... mermer taşının en büyük yükü, mutfağı
Yaz aylarının ortalarındaydık. Artık çayırlar biçilmiş, hasat zamanı gelmişti. Tarladan eve dönüyordum.
Mevsim çiçekleri, dört bir yanı, bir yorgan gibi örtmüştü. Hemen her yerde her renk ve çeşitte çiçek vardı. Ortaları parlak sarı, mis kokulu papatyalar; kırmızı, beyaz, pembe yoncalar, bal kokulu sarı ada çiçekleri, uzun saplı, mor beyaz çan
Elbette her üstünlüğü elde etmek bir ölümlü için olacak şey değildir; hiçbir toprak yoktur ki, kendi kendisine yetsin ve her ürünü versin; şu ürünü verir, ama kendisinde yetişmeyen öbürünü başka yerden alır; en çoğuna sahip olan en iyisidir. İnsanoğlu için de böyledir; hiç kimse tek başına her şeyi elde edemez; filanı elde eder; falandan yoksun kalır. O ki ömrü boyunca her zenginliğe erişir ve en son dünyadan hoşnut ayrılır; işte o, bana göre, ey kral, mutlu insan adını hak eder. Her şeyin sonuna bakmalıdır; tanrı çok insana mutluluğu yem olarak sunar, sonra da çeker alır elinden.
Sayfa 21 - İş Bank.Kült.Yay.Kitabı okudu
