gündüzleri bir biçimde idare ediyordum. Fakat geceleri, en çok da yatağa girince, acı, suçluluk, öfke, çaresizlik namına içimde biriktirdiğim ne varsa, alayı fokur fokur kaynamaya başlıyordu.
Ellerinden
ve
DUDAKLARINDAN öperim.
Halbuki sen yalnız benim hep o biraz
mürekkepli ve hindi ayağı gibi kırış kırış
ellerimden öpersin yalnız, bir kerre olsun
dudaklarımı canın çekmez mi?