Bir kalp manifestosu;
Modern hayat, teknoloji, markalar, alışveriş merkezleri, kalabalıklar, dört bir yanımızı sarıyor.
Hayatımızı, kalbimizi çalmak istiyorlar…
Bize “siz de sıradanlaşın, makinenin bir parçası olun, artık teslim bayrağını çekin” diyorlar.
İçten, karşılıksız davranışları terk edip kendileri gibi rol yapmamızı bekliyorlar.
Çocuklar
Karanlık ve siyaha ait yabancı. Durak şaşırtan yolcu. Yolcuyu yolundan eyleyen dilber.
Kimliği belirsiz.
Ama olsun: Şems'in saçları Tebriz'in gecesidir. Yüzü İsfahan'ın güneşi. Mihr ve Mah onun kelamından dökülür. Çünkü Şems hatırlatır. Ezelde büyük bir karşılaşma olmuştur. Bu onun hatırlamasıdır. Sen neden böylesin? Ve Şems, ey seyyarelerin en tekinsizi. Çarpacak bir beni mi buldun? İyi ki beni buldun. Hoş amedi! Hoş amedi!
Molla Kasım Şam, Isfahan, Konya medreselerinde ilim tahsil etmiş, fıkıh ve hadisle meşgul olmuş, zahirî ilimlerde kendini geliştirmiş bir alimdir. 14. Yüzyılın başlarında Anadolu'da sayıları giderek artan tasavvufî akımlara, sufîlere karşı menfî bir görüş ve duruş sergiler. Ona göre bu tarikatlar şeriata, Kur'an'ın hükümlerine aykırı hareket
8. Hikaye Tamamlama Etkinliği
Hikayemiz bu ileti altından yürütülecektir.
Katılımcı sırası ve yorumlar için: #11646309
NigRa
Saat gece yarısını çoktan geçmiş "yarım" diye belirtilen 12.30'u göstermekteydi. Akreple yelkovan iki ayrı uçtaydı, kavuşamayan iki aşık gibi diye düşündü. Sonra aklı yine yarım kavramına kaydı. 24'ün yarısı 12
Isfahan: Yarım Cihan
‘’Görünüşe bakılırsa mimarlık, çini, resim ve kalem işi sanatları Sâsânîler döneminden sonra İsfahan'da ve Safevîler döneminde tekrar canlanarak doruğa ulaştı. Bu devreye ait şaheserler İslam sonrası dönemin en iyi örneklerinden sayılıyor. Hint, Moğol ve Arap sanatı adına Avrupa'da bilinen şeylerin tümü İran icadı ve İran' a özgü. Hele hele çıplak ayakla kertenkele peşinde koşan Arapların beynine sanat düşüncesi giremezdi. Onların olduğu bilinen ne varsa, aslında başka milletlere ait. Nitekim bugün de Arap mimarisi İran mimarisinin soytarıca bir taklidinden ibaret.’’
Isfahan: Yarım Cihan
‘’Fakat İsfahan'da hâlâ yok olmayan bir şey varsa, o da kapılarının üstlerinde Rüstem ile Efrâsyâbve Perhad ile Şirin resimlerinin bulunduğu eski tarz hamamlardır. Sebebini sordum; biri dedi ki: İnsanlar sabah erkenden hamama giderler. Resimleri eski İran efsanelerine uygun olacak şekilde yaparlar. Halkta cesaret ve vatanseverlik duygularının uyanması için kahvelerde de Şehname okunur. Bu tahmin biraz garip geliyor ama yeni hamamların bazılarının kapısına komik bir şekilde duşun altında çömelmiş, hamamcıdan bornoz alan bir adam resmi çizilmiş.’’
Isfahan: Yarım Cihan
‘’Bu sırada kahverengi gözlü, siyah burunlu ve kalın enseli bir köpek yavrusu girdi içeri. Adı Barni'ydi ve sigara dumanından hoşlanmıyordu. İran'da Yeşilay derneği olsa, mutlaka üye olurdu.’’
Isfahan: Yarım Cihan
‘’İslamiyetten sonra genel olarak düşünceleri ve yaşam şartları, özel olarak da kadın'ın durumu değişti. Kadın, erkeğin esiri olup eve çakıldı kaldı. Çokeşlilik, kaza ve kader fikirlerinin aşılanması, matem, gam ve keder insanların dikkatini büyüye, tılsıma, duaya, cine yönlendirdi ve bu yolla bir dizi hurafenin doğmasına yol açtı.’’
Hayyam'ın ülkesinde karanlık günler yaşanıyordu. Doğu'ya vaad edilen şafak bu muydu? İsfahan'dan Kazvin'e, Şiraz'dan Heme-dan'a kadar her bağırdan aynı ses yükseliyordu: "Ölüm! Ölüm!" Özgürlük, demokrasi, adelet sözcüklerini söylemek için, gizlenmek gerekiyordu artık... Gelecek, yasaklanmış bir düştü; anayasacılar sokaklarda kovalanıyordu, "Âdem Oğulları"nın merkezleri boşaltılmış, kitapları toplatılıp yakılmıştı. İran'ın hiçbir yerinde, bu sakin akıl durdurulamamıştı.