Eskiden “Kitap okudum” denmez, “Şu kitabı ziyaret etmek nasip oldu” denir, bu ifade hem kitaba, hem bilgiye, hem de ilme-irfana saygının gereği sayılırdı.
“Okumak”, bir anlamda “bitirmek”, hatta bitirip bir kenara koymak, bir daha ihtiyaç duymamak anlamına gelebilen bir ifade olduğundan, bundan kaçınırlardı. Yani kitap bir kere okumakla
gitme dedim o yola, sonu karanlık
tutma dedim o sözü, arkası kötü
bizimle başlamadı bu savaş
bizimle bitmeyecek
vurma dedim kuzuları sarp kayalara
kuytulara çekme dedim bahar şarkılarını
koklanmış bir çiçeği atmak sokağa
yem arayan güvercini kana belemek
vurmak önce birini, sonra ağlamak
çiçeklere
ağıtlara
bağlamak anıları
söndür şu geceden kalan ışığı
yüzükoyun şu resmi kaldır duvara
şu gazete, şu tavan, şu yatak
içimde bu çalkantı bu deprem
hadi bir türkü söyle, hadi bir türkü söyle
hadi bana hasan de, çağır adımı
bu başka olmıyacak
Sayfa 168Kitabı okudu
Aileler, yapmayın şunları :)
"Şu okumayı bırak dedik, gözünün nuruna yazık!"
"Onun yerine dışarıya çıksana, bak ne güzel bir hava var."
"Söndür şu ışığı! Vakit çok geç!"
Işığı söndür yanıma uzan ve konuşma
elin elimde yıldızlar
dilin dilimde çiçekler
gözün gözümde aydınlık
öylece dursun genç ömrümün zemherisi
Sayfa 37Kitabı okudu
"İstediğin zaman ışığı söndür.
Senin karanlığını da tanır ve severim."
