Onun içindir ki atalarımız, “ Şeriatın kestiği parmak acımaz,” derlermiş. Vatandaşların parmağını kesen, ciğerine zulüm hançerini saplayan memurların kanunsuzluklarıdır. Buna isyan insanlık hakkıdır.
Edmon Romelon’un galiba iktidar mevkiinde söylediği, “ Doğulular ve Latin kavimleri hükümet yumruğu olmadıkça, ilerleme kabul etmezler.”
Kanuni bir hareketin, kanuni olarak yapılmış bir vazifenin, nihayet adaletin yaptığı tesire bakmalı ki, topla, tüfekle, tabur tabir askerle tutulmayan bir eşkıya, kanunun cazibesine tutuluyor ve teslim olmaktan başka çarenin kalmadığını öğreniyordu.
Hürriyet diye bağıranlar da devletin başına geçtikten sonra kendilerinden öncekiler gibi zalim ve zorba olabilirlermiş.
Bir millette bireyler, bir diğerinin hakkına saldırmayı alışkanlık haline getirirse doğal ve zorunlu olarak hükümet de zor kullanmaya mecbur kalır.
Çünkü yaşamak, hırslı olmak demektir. Kainatta canlı ve cansız diye ikiye ayrılacak varlık yoktur. Her şey canlıdır, hayat da hırstan ibarettir.